Krystyna Maria Kulas, córka Romana i Zuzanny z Dekutowskich, urodziła się 13 października 1946 roku w Tarnobrzegu. Po ukończeniu tamtejszej szkoły podstawowej, uczęszczała do Liceum Ogólnokształcącego w Tarnobrzegu, gdzie w 1964 roku uzyskała maturę. W latach 1964–1969 studiowała, w zakresie podstawowej technologii chemicznej, na Wydziale Chemicznym Politechniki Szczecińskiej, gdzie 30 października 1969 roku pomyślnie zdała egzamin magisterski. W tym samym roku, 24 sierpnia, zawarła związek małżeński ze Stanisławem Frąszczakiem. Po studiach, do lipca 1971 roku, pracowała w laboratorium, w Wojewódzkim Szpitalu Zakaźnym imienia Marii Skłodowskiej-Curie w Szczecinie. W 1971 roku powróciła, wraz z mężem, do Tarnobrzega, i podjęła pracę w powiatowej Stacji Sanitarno–Epidemiologicznej, w laboratorium higieny komunalnej. Po uzyskaniu, w 1975 roku, przez miasto statusu województwa, stacja ta przekształciła się w wojewódzką. W tym czasie, po raz pierwszy, ujawniło się jej zacięcie społecznikowskie. Została aktywnym członkiem związku zawodowego, z ramienia którego z powodzeniem kandydowała do Rady Miasta. Udoskonalając swoje umiejętności zawodowe, ukończyła studia podyplomowe z ochrony środowiska na Politechnice Warszawskiej. W tarnobrzeskim laboratorium Stacji Epidemiologicznej pracowała aż do przejścia na emeryturę w 2007 roku. Całe życie była pasjonatką podróży i odkrywania nowych miejsc. Pasja ta zaprowadziła ją do podjęcia dodatkowej pracy jako pilot wycieczek zagranicznych. Pomocną w tym była jej znajomość języka francuskiego, którego kurs ukończyła w Instytucie Katolickim w Paryżu. Ukończyła także, organizowany przez biuro podróży Orbis, kurs pilotów wycieczek. Już jako koncesjonowany pilot, odwiedziła z turystami kraje Europy Zachodniej i Kaukaz. Jej pasją było także pływanie. Realizowała ją, korzystając z każdej okazji, tak podczas podróży, jak też w tarnobrzeskim jeziorze. Była pomysłodawczynią, organizatorką, i aż do śmierci prezesem, powstałego w 2007 roku, Uniwersytetu Trzeciego Wieku, przy Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej imienia profesora Stanisława Tarnowskiego w Tarnobrzegu. Przez wiele lat zasiadała także we władzach Ogólnopolskiej Federacji Stowarzyszeń Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Dbała nie tylko o poziom merytoryczny Uniwersytetu, ale także z powodzeniem dążyła do nadania mu ciekawych form pozanaukowych. Niezwykłym jej pomysłem było także utworzenie Uniwersytetu Trzeciego Wieku dla polskiej Polonii w Odessie. Jej działalność na rzecz oświaty tarnobrzeskiej nie ograniczała się tylko do Uniwersytetu Trzeciego Wieku. W 1990 roku była jedną z inicjatorek zawiązania Społecznego Towarzystwa Oświatowego w Tarnobrzegu, i powstania pod jego auspicjami Pierwszego Społecznego Liceum Ogólnokształcącego. Po solidarnościowej „rewolucji” roku 1980, i „Okrągłym Stole” roku 1989, stała się jedną z najważniejszych osób, które doprowadziły do przywrócenia zbiorowej pamięci i upamiętnienia postaci majora Hieronima Dekutowskiego „Zapory”. Trudno zliczyć inicjatywy, jakie wyszły, w tej sprawie, z jej głowy i serca. Była wiceprezesem Fundacji imienia Hieronima Dekutowskiego „Zapory”, współorganizatorką i pomysłodawczynią pomników, tablic pamiątkowych, murali, patronatu szkół i ulic jemu poświęconych. Ogromne zasługi oddała także seniorom tarnobrzeskim. Między innymi zainicjowała akcję pod nazwą „Telefon życzliwości dla seniorów”. Była pomysłodawczynią „Klubu Seniora” i Rady Seniorów przy Prezydencie Miasta. Wymyśliła także „Tarnobrzeskie Spotkania Krystyn”. Umiała także szybko i owocnie reagować na powstałe sytuacje, wymagające pomocy ludziom będącym w potrzebie. Tak było w czasie pandemii, kiedy to organizowała szycie maseczek, czy też w czasie wojny na Ukrainie, podczas której urządziła zbiórkę leków. Skromnym docenieniem jej działań był tytuł „Zasłużonego Tarnobrzeżanina”, jaki otrzymała w 2014 roku. Zmarła 6 września 2023 roku w Tarnobrzegu.
Autor: Tadeusz Zych