Warszawa, dnia 7 marca 1949 roku. Wiceprokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej, major Cypryszewski Stanisław, w wykonaniu prawomocnego wyroku Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie, z dnia 15 listopada 1948 roku, zatwierdzonego postanowieniem Najwyższego Sądu Wojskowego, z dnia 4 lutego 1949 roku, i wobec nie skorzystania z prawa łaski przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, na zasadzie artykułu 314 i 315 Kodeksu Wojskowego Postępowania Karnego, zgłosił się do Więzienia na Mokotowie, w Warszawie, o godzinie 19 minut 15, i w obecności: 1) Naczelnika Więzienia – kapitana Grabickiego Alojzego, 2) Lekarza – podpułkownika doktora lekarza Charbicza Marka, 3) Duchownego – księdza pułkownika Zawadzkiego Michała, za pośrednictwem dowódcy plutonu egzekucyjnego, starszego sierżanta Śmietańskiego Piotra, po odczytaniu sentencji wyroku, numer Sr 904/48, skazanemu Tudrujowi Edmundowi, synowi Pawła i Teofili z domu Kozak, i po stwierdzeniu prawomocności tego wyroku, oraz oświadczeniu, że Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej z prawa łaski nie skorzystał – powyższy wyrok wykonał względem Tudruja Edmunda, syna Pawła i Teofili z domu Kozak, urodzonego dnia 22 października 1923 roku w Stasinie, powiat Lublin – przez rozstrzelanie. Zgon wyżej wymienionego został stwierdzony przez lekarza. Wiceprokurator – Stanisław Cypryszewski. Naczelnik Więzienia – Alojzy Grabicki. Lekarz – Marek Charbicz. Dowódca plutonu egzekucyjnego – Piotr Śmietański.
