Protokół przesłuchania Stanisława Łukasika z 4 października 1947 roku

Protokół przesłuchania podejrzanego. Będzin, dnia 4 października 1947 roku. Oficer śledczy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie, Chimczak Eugeniusz, porucznik, przesłuchał podejrzanego: Łukasika Stanisława, syna Feliksa (personalia w aktach). Pytanie: Powiedzcie w jakich akcjach i przeciw komu braliście udział? Odpowiedź: Po wyzwoleniu Polski po raz pierwszy dokonałem napadu rabunkowego w marcu 1945 roku, na państwowy majątek Palikije, gmina Wojciechów, powiat Lublin. Udział w napadzie rabunkowym brało około dziesięciu ludzi, część z miejscowej placówki i część z ludzi mego oddziału w okresie okupacji. Ludzie moi uzbrojeni wtedy byli w karabiny maszynowe i zwykłe, a ja miałem tylko pistolet. Wówczas z tego majątku zabraliśmy 3 sztuki świń, około 200 kilogramów cukru, 400 kilogramów pszenicy. Zrabowane mienie załadowaliśmy na furmanki, zabrane z tego majątku, i zawieźliśmy na melinę we wsi Motycz, powiat Lublin, a furmanki odprawiliśmy z powrotem. Napadu tego dokonałem z własnej inicjatywy, a zabrane mienie podzieliłem między swoich ludzi. Strat wówczas z obu stron żadnych nie było. Z ludzi biorących wówczas udział w napadzie nie żyje prawie żaden. Zostali oni wybici, bądź też aresztowani, podczas napadu na Izbę Skarbową w Lublinie. Dnia 7 kwietnia 1945 roku, z rozkazu Komendanta Okręgu Lubelskiego organizacji „WiN”, ps. „Walickiego”, dokonałem napadu zbrojnego na Izbę Skarbową w Lublinie, celem zdobycia pieniędzy dla Okręgu organizacji „WiN”. W napadzie tym brało udział 14 ludzi, wraz ze mną. Dowódcą byłem ja. Uzbrojeni wszyscy byliśmy w broń krótką, tj. pistolety. Był tylko jeden … Łukasik. –2–. … automat „M.P. 41”. Wszyscy ubrani byli po cywilnemu. Napadu dokonałem o 12:00 godzinie w dzień, i zabraliśmy wtedy ponad milion złotych z kasy w Izbie Skarbowej. Kasę otworzyli sami urzędnicy, po uprzednim sterroryzowaniu ich, a pieniądze zabraliśmy w walizki. W trakcie napadu, ze strony Wojska Polskiego, został zabity jeden oficer, w stopniu porucznika, zaś ja straciłem wtedy 17 ludzi, w tem jedną kobietę, i sam zostałem ranny w prawą nogę. Zrabowane pieniądze zostały nam odebrane, w przeciągu dwóch tygodni, przez Władze Bezpieczeństwa. Przy mnie zostało tylko około 200000 złotych. Szczegółowy meldunek o przebiegu wyżej wymienionego napadu złożyłem Komendantowi Okręgu, „Drugakowi”, w 1945 roku. Wiosną 1945 roku, jeden z moich patroli, w majątku Palikije, powiat Lublin, zabrał, z mego polecenia, kilka worków owsa, jedną parę koni i jedną jałówkę. Mienie zrabowane rozchodowane było na korzyść oddziału. Wiosną 1945 roku, jeden z moich patroli, na mój rozkaz, w majątku państwowym Babin, gmina Bełżyce, powiat Lublin, zrabował kilka worków owsa, jedną parę koni i dwie świnie. Mienie to rozchodowane zostało na korzyść mego oddziału. Wiosną 1945 roku, jeden z moich patroli, z mego polecenia, dokonał napadu rabunkowego na majątek państwowy w Osmolicach, gmina Piotrowice, powiat Lublin. Zabrano wówczas 80 litrów spirytusu z gorzelni oraz dwie świnie, na rzecz oddziału. W tym samym okresie, tj. wiosną 1945 roku, jeden z moich patroli, na mój rozkaz, dokonał napadu rabunkowego na państwowy majątek w Zemborzycach, powiat Lublin. Zabrano wtedy dwie świnie, jedną parę koni i owies, na rzecz oddziału. Wszystkie wyżej wymienione napady rabunkowe dokonywano z bronią taką, jaką posiadały poszczególne patrole z mego oddziału. Łukasik. –3–. W początkach czerwca 1945 roku miałem potyczkę z oddziałem Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego pod Bełżycami, powiat Lublin. Wtedy, między moim oddziałem, liczącym około 25 ludzi, a oddziałem Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, składającym się z sześciu samochodów, wywiązała się strzelanina. W czasie walki ze strony Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego zginął jeden żołnierz. Z naszej strony został jeden zabity, jeden ranny, i cały nasz tabor, składający się z 8 wozów, z amunicją i częścią zapasowej broni, został nam odebrany. Walka trwała około dwóch godzin. O powyższym zajściu ustnie zameldowałem „Zaporze”. W okresie od marca 1945 roku do lipca 1945 roku, na terenie powiatu lubelskiego, poszczególne patrole z mego oddziału dokonały kilkunastu napadów na spółdzielnie. Na rzecz oddziału zabierane były takie towary jak: papierosy, tytoń, zapałki i wódka. Napadów takich przeważnie dokonano na terenie gmin Bełżyce, Wojciechów i Jastków. W początkach lipca 1945 roku, na terenie gminy Jastków, powiat lubelski, patrol z mego oddziału miał potyczkę z oddziałem Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W wyniku strzelaniny z mego oddziału został zabity podporucznik ps. „Żuk”. Trzech innych zostało aresztowanych. Po stronie Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego ofiar nie było. W okresie od marca 1945 roku do lipca 1945 roku, na terenie całego powiatu lubelskiego, patrole z mego oddziału, na podstawie doniesień miejscowej, zaufanej nam ludności, dokonywały chłost, w postaci 25 kijów, agentom Urzędu Bezpieczeństwa oraz złodziejom. O każdym takim wypadku byłem powiadomiony przez dowódców patroli. W początkach lipca 1945 roku, na terenie gminy Jastków, dwukrotnie, wraz ze swoim oddziałem, rozbroiłem funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej z posterunku w Jastkowie. Broń jednak zwróciłem im z powrotem. Strat w ludziach, z obu stron, nie było. Łukasik. –4–. W czerwcu 1945 roku, na terenie gminy Konopnica, jeden z patroli mego oddziału rozbroił trzech żołnierzy Armii Czerwonej. Zabrano im wtedy wszystką broń, jaką tylko posiadali przy sobie (dokładnie jaka to była broń nie pamiętam). Żołnierze zostali zaraz zwolnieni. Latem 1945 roku, z mego rozkazu, został zlikwidowany podoficer mego oddziału, ps. „Igor”. „Igor” w okresie okupacji był w moim oddziale. Następnie, po wkroczeniu Wojska Polskiego, wstąpił do Milicji Obywatelskiej w Lublinie. Po napadzie na Izbę Skarbową „Igor” zdezerterował z Milicji Obywatelskiej i wstąpił znów do mego oddziału. Po dłuższym pobycie w oddziale dobrał sobie kilku ludzi, z którymi miał zamiar uciec z mego oddziału, i na własną rękę chciał rabować w terenie. Za to więc został zabity. W maju 1946 roku, pod Opolem, powiat Puławy, patrol z mego oddziału, w sile dwóch ludzi, popadł w zasadzkę urządzoną przez Urząd Bezpieczeństwa. W toku walki zostali zastrzeleni, uciekając. Jeden zabity miał pseudonim „Siwy”, a drugi „Tygrys”. Ze strony Urzędu Bezpieczeństwa żadnych ofiar nie było. Wiosną 1946 roku patrol z mego oddziału dokonał rabunku w państwowym majątku w Krężnicy Okrągłej, gmina Bełżyce. Zabrano wtedy jednego konia i dwa worki owsa, na rzecz oddziału. Wiosną 1946 roku patrol z mego oddziału dokonał napadu rabunkowego na państwowy majątek w Żabiej Woli, gmina Piotrowice, powiat Lublin. Zabrano wtedy jedną parę koni, trzy świnie i kilka worków owsa, na rzecz oddziału. W maju lub na początku czerwca 1946 roku, z mego rozkazu, zlikwidowany został agent Urzędu Bezpieczeństwa, Patejko (imienia nie znam), zamieszkały … Łukasik. –5–. … w państwowym majątku Tomaszowice, gmina Jastków, powiat Lublin. Patejko aresztowany przez nas został na podstawie doniesień miejscowych ludzi. Wymieniony, w toku śledztwa, przyznał się, że był agentem Urzędu Bezpieczeństwa i wydał kilkunastu ludzi, którzy zostali przez Władze Bezpieczeństwa aresztowani i osadzeni w więzieniu. Przyznał się, że urządzał zasadzki na oddziały leśne, wspólnie z Wojskiem Polskim. Na podstawie tego wydałem rozkaz, jednemu z patroli, by Patejkę zlikwidować, co też uczyniono. W maju 1946 roku, wraz z oddziałem swoim, zostałem zaskoczony przez oddział Urzędu Bezpieczeństwa we wsi Sporniak, gmina Konopnica. Wtedy udało nam się wyrwać z okrążenia, bez poniesionych ofiar. Był tylko jeden ranny, straciliśmy dwa wozy i dwa konie. Ze strony przeciwnej nikt nie był zabity. W tydzień czasu po wyżej wymienionym wypadku, wraz z oddziałem, udzieliłem ustnej nagany mieszkańcom tej wioski. Natomiast ci, którzy naprowadzili do nas Urząd Bezpieczeństwa otrzymali karę chłosty. W czerwcu 1946 roku, na mój rozkaz, został zlikwidowany mieszkaniec wsi Jaroszewice, gmina Bełżyce, powiat Lublin, niejaki Dajko. Dajka kazałem zabić dlatego, że był pracownikiem Urzędu Bezpieczeństwa. W toku przeprowadzonego z nim śledztwa, przyznał się do aresztowania kilku ludzi, którzy zostali osadzeni w więzieniu. Powiedział, że z innymi funkcjonariuszami Urzędu Bezpieczeństwa urządzał na nas zasadzki i wszelkimi sposobami przeszkadzał nam. Dajko zabity został w rejonie wsi Delążki, gmina Bełżyce, powiat Lublin, przez jeden z moich patroli. Łukasik. –6–. W początkach kwietnia 1946 roku, na Kolonii Zemborzyce, powiat lubelski, chciałem udzielić nagany miejscowemu prezesowi samopomocy chłopskiej (nazwiska jego nie pamiętam), za popełnione nadużycia, na szkodę miejscowej ludności. Po zastukaniu do okna gospodarz ten, wraz z synem, poczęli strzelać do nas z okien, nie dając nam podejść. Wtedy my, ze swej strony, otworzyliśmy ogień z broni maszynowej na dom tego gospodarza, w rezultacie czego udało nam się wyłamać drzwi i wejść do mieszkania. Gospodarz, widząc to, złapał swój karabin za lufę i podskoczył do mnie, chcąc mnie uderzyć. Ja uprzedziłem go i uderzyłem go pistoletem w głowę. Po rozbrojeniu gospodarzy wyprowadziłem ich na podwórko i powiedziałem im kilka słów, pytając dlaczego do nas strzelali, wiedząc, że się w ten sposób nie obronią. Strat z obu stron żadnych nie było. Latem 1946 roku jeden z moich patroli dokonał napadu rabunkowego na spółdzielnię w miasteczku Bełżyce. W czasie tego napadu ze spółdzielni zabraliśmy materiały tekstylne oraz cukier, na rzecz oddziału. Dnia 3 lipca 1946 roku, na terenie powiatu lubartowskiego, wraz z oddziałem, zostałem zaskoczony, na swoich kwaterach, przez oddział Wojska Polskiego i funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Ze swoim oddziałem uciekałem wtedy 17 kilometrów. W czasie ucieczki jeden z moich ludzi został zabity, dwóch zostało rannych. Straciłem wtedy osiem koni i amunicję. Straty wojska są mi nieznane. W lipcu 1946 roku, na stacji Majdan, powiat Lublin, wraz ze swoim oddziałem, zatrzymałem pociąg na linii Rozwadów–Lublin, celem zabrania pieniędzy. Łukasik. –7–. W trakcie zatrzymania pociągu wywiązała się walka pomiędzy jadącymi tym pociągiem żołnierzami Armii Czerwonej, a moim oddziałem. W czasie walki zginęło czterech żołnierzy Armii Czerwonej, z pociągu został uprowadzony jeden funkcjonariusz Urzędu Bezpieczeństwa, który w czasie ucieczki został zastrzelony, oraz zostało przez nas rozbrojonych i rozmundurowanych kilku żołnierzy Wojska Polskiego. Z naszej strony było tylko dwóch rannych. Pieniędzy z tego pociągu nie zdołaliśmy zabrać. Z naszej strony użyta była broń maszynowa i broń z K.B.. W akcji tej brało udział około 25 ludzi z mego oddziału. Latem 1946 roku jeden z moich patroli dokonał napadu zbrojnego na posterunek Milicji Obywatelskiej w Piotrowicach, gmina Piotrowice, powiat Lublin. Posterunek Milicji Obywatelskiej został zdobyty, milicja została rozbrojona i zabrana z posterunku. Dokumenty różne, znajdujące się w budynku Milicji Obywatelskiej, zostały zniszczone. Strat z obu stron żadnych nie było, a milicjantów puściliśmy do domu. Latem 1946 roku dokonałem, wraz z moim oddziałem, napadu zbrojnego na posterunek Milicji Obywatelskiej w Niedrzwicy, powiat Lublin. Po zdobyciu budynku Milicji Obywatelskiej lokal został zdemolowany, milicja została rozbrojona i zabraliśmy ją z sobą do lasu, skąd następnie uwolniliśmy ich. W czasie tej walki ofiar z obu stron nie było. Natomiast było zabitych dwóch milicjantów przez oddział „Zapory”, który godzinę przede mną dokonał napadu na ten sam posterunek, o czym … Łukasik. –8–. … ja wcale nie byłem uprzedzony. Latem 1946 roku patrol z mego oddziału, w sile 8 ludzi, najechał na zasadzkę urządzoną przez pracowników Urzędu Bezpieczeństwa we wiosce Babin, gmina Bełżyce, powiat Lublin. W czasie walki z naszej strony został jeden zabity i dwóch ciężko rannych. Ze strony wojska ofiar nie było. Latem 1946 roku patrol mego oddziału, w Bełżycach, w jednej z restauracji, natknął się na pracowników Bezpieczeństwa. Wywiązała się strzelanina, w czasie której jeden z moich ludzi, ps. „Drużba”, został ranny. Ze strony Urzędu Bezpieczeństwa było dwóch rannych. Inni wycofali się, pozostawiając rannych na miejscu. Na odgłos strzelaniny zbiegło się więcej pracowników Urzędu Bezpieczeństwa, i w tym chaosie postrzelali wszystkich trzech rannych, tj. dwóch z Bezpieczeństwa i rannego „Drużbę”. Na tym przesłuchanie przerwano. Protokół, spisany zgodnie z moimi zeznaniami, po przeczytaniu podpisuję. Zeznał: Łukasik. Przesłuchał: Chimczak.