Oświadczenie. Ja, niżej podpisana, Barbara Łaczyńska, córka Lejzora Ludwika i Sabiny z Warenholców, małżeństwa Nowak, zamieszkała w Lublinie, ulica Północna 27, niniejszym oświadczam, i gotowa jestem potwierdzić to przysięgą, na żądanie Władzy lub Sądów, że ja – od dnia 27 czerwca 1943 roku do końca października 1944 roku – ukrywałam się, przed prześladowaniami ludności żydowskiej przez Niemców, w mieszkaniu obywatela Władysława Nowickiego, w Warszawie, będąc zatrudniona u niego, w charakterze niańki do dwojga jego małych dzieci. Ja uciekłam z transportu Żydów, wiezionych w nieznanym kierunku, i obywatel Nowicki, na moją prośbę, przyjął mnie do siebie, i wiedział dobrze o moim pochodzeniu żydowskim. Jednak ukrywał mnie u siebie i wyrobił mi dokumenty na nazwisko polskie. Po kapitulacji Warszawy przebywałam razem z nim i jego rodziną aż do grudnia 1947 roku. Przez cały ten czas, pobytu mego w domu obywatela Nowickiego, ten ostatni zawsze zasłaniał mnie, i ukrywał moje pochodzenie żydowskie, przed Niemcami, i administracją domu, oraz przed osobami obcymi, i zarówno on sam, jak i jego rodzina, zawsze jak najlepiej i życzliwie odnosili się do mnie. Lublin, dnia 25 października 1948 roku. W piątym wierszu od góry dopisano „żydowskiej”. Łaczyńska Barbara.
