„Zatwierdzam”. Naczelnik Wydziału Drugiego Departamentu Śledczego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, (–) Humer, major. Warszawa, dnia 14 lipca 1948 roku. Akt oskarżenia przeciwko: 1) Nowickiemu Władysławowi, synowi Aleksandra, oskarżonemu z artykułu 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego, artykułu 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego w związku z artykułem 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego, artykułu 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego w związku z artykułem 225 § 1 Kodeksu Karnego, artykułu 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego w związku z artykułem 259 Kodeksu Karnego, artykułu 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego w związku z artykułem 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku i artykułu 191 Kodeksu Karnego; 2) Dekutowskiemu Hieronimowi, synowi Jana, oskarżonemu z artykułu 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego, artykułu 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego, artykułu 259 Kodeksu Karnego, artykułu 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego w związku z artykułem 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego, artykułu 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego w związku z artykułem 225 § 1 Kodeksu Karnego, artykułu 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego w związku z artykułem 259 Kodeksu Karnego, artykułu 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku, artykułu 191 Kodeksu Karnego; 3) Łukasikowi Stanisławowi, synowi Feliksa, oskarżonemu z artykułu 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego, artykułu 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego, artykułu 225 § 1 Kodeksu Karnego, artykułu 259 Kodeksu Karnego, artykułu 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego w związku z artykułem 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego, artykułu 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego w związku z artykułem 225 § 1 Kodeksu Karnego, artykułu 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego w związku z artykułem 259 Kodeksu Karnego, artykułu 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku i artykułu 191 Kodeksu Karnego; 4) Grońskiemu Romanowi, synowi Konstantego, oskarżonemu z artykułu 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego, artykułu 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego, artykułu 225 § 1 Kodeksu Karnego, artykułu 259 Kodeksu Karnego, artykułu 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku i artykułu 191 Kodeksu Karnego; 5) Tudrujowi Edmundowi, synowi Pawła, oskarżonemu z artykułu 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego, artykułu 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego, artykułu 225 § 1 Kodeksu Karnego, artykułu 259 Kodeksu Karnego, artykułu 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku i artykułu 191 Kodeksu Karnego; 6) Miatkowskiemu Jerzemu, synowi Józefa, oskarżonemu z artykułu 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego, artykułu 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego, artykułu 259 Kodeksu Karnego i artykułu 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku; 7) Wasilewskiemu Arkadiuszowi, synowi Stanisława, oskarżonemu z artykułu 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego, artykułu 118 § 1, 2 i 3 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego, artykułu 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego, artykułu 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku i artykułu 191 Kodeksu Karnego; 8) Pelakowi Tadeuszowi, synowi Władysława, oskarżonemu z artykułu 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego, artykułu 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego, artykułu 117 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego, artykułu 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (oskarżeni – zaaresztowani). W dniach 15 i 16 września 1947 roku, podczas usiłowania nielegalnego przejścia granicy polsko–niemieckiej, przez Władze Bezpieczeństwa Publicznego zostali zatrzymani dowódcy i członkowie band dywersyjno–terrorystycznych „Wolności i Niezawisłości” działających na terenie województwa lubelskiego, a to: Nowicki Władysław ps. „Stefan”, Dekutowski Hieronim ps. „Zapora”, Łukasik Stanisław ps. „Ryś”, Groński Roman ps. „Żbik”, Tudruj Edmund ps. „Mundek”, Miatkowski Jerzy ps. „Zawada”, Wasilewski Arkadiusz ps. „Biały” i Pelak Tadeusz ps. „Junak”. W toku przeprowadzonego śledztwa ustalono, że oskarżony Nowicki Władysław w okresie okupacji był członkiem organizacji Armia Krajowa i pełnił funkcję oficera administracyjno–organizacyjnego plutonu dywersyjnego w dzielnicy Warszawa–Śródmieście, do chwili wybuchu Powstania Warszawskiego w 1944 roku. Po wyzwoleniu Polski spod okupacji oskarżony Nowicki Władysław, w sierpniu 1945 roku, w Lublinie, poprzez swego znajomego z okresu okupacji, Abraszewskiego ps. „Boruta”, pełniącego funkcję Komendanta Obwodu Lubelskiego organizacji „WiN” („Wolność i Niezawisłość”), nawiązał kontakt organizacyjny z wymienionym związkiem. Po przeprowadzeniu rozmów wstępnych z Abraszewskim ps. „Boruta”, oskarżony Nowicki objął funkcję kierownika działu propagandowego Obwodu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości” (karty tomu I 8, 12). Jako szef propagandy Obwodu Lubelskiego kontaktował się z Komendantem Obwodu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości” – Abraszewskim ps. „Boruta”, któremu dostarczał zredagowane przez siebie artykuły o treści antypaństwowej, które po przedrukowaniu, w formie ulotek i odezw, rozpowszechniał, w dużym ilościach, wśród społeczeństwa (karty tomu I 8, 12). W lutym 1946 roku oskarżony Nowicki mianowany został Komendantem Obwodu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości”. Na stanowisku tym oskarżony Nowicki, sam i za pośrednictwem podległych mu Komendantów Rejonów, zbierał wiadomości z dziedziny gospodarczej i politycznej, stanowiące tajemnicę państwową, które w formie miesięcznych raportów przesyłał do Inspektoratu. Ponadto w dalszym ciągu prowadził dział propagandowy, przez rozpowszechnianie ulotek, które otrzymywał z Okręgu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości” (karty tomu I 8, 12). W lipcu 1946 roku oskarżony Nowicki, przez szefa sztabu Okręgu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości” – „Wira”, został mianowany Inspektorem Inspektoratu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości”. Jako Inspektor Inspektoratu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości” kierował działalnością dywersyjno–terrorystyczną podporządkowanych mu band leśnych „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego. Utrzymywał łączność organizacyjną z dowódcami band, a to: z oskarżonym Dekutowskim ps. „Zapora”, jego zastępcą kapitanem „Wisłą”, oskarżonym Łukasikiem ps. „Ryś”, oskarżonym Grońskim ps. „Żbik”, „Uskokiem”, „Jadzinkiem”, „Renkiem”, „Borem” i innymi, którym wydawał rozkazy mordowania żołnierzy Wojska Polskiego, sprzymierzonej Armii Radzieckiej, funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, Milicji Obywatelskiej, Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej i członków partii politycznych, dokonywania zbrojnych napadów na urzędy i instytucje państwowe, samorządowe i społeczne (karty tomu I 8, 12, 13, 37, 50). W lipcu 1946 roku oskarżony Nowicki, w Grondach, powiat Lublin, skontaktował się z oskarżonym Dekutowskim. Podczas tego spotkania oskarżony Nowicki wręczył oskarżonemu Dekutowskiemu instrukcje o prowadzeniu akcji „O” oraz prasę winowską. Ponadto pouczył szczegółowo oskarżonego Dekutowskiego i ustalił z nim schematy meldunków, które miały zawierać poszczególne rubryki, z osobna obejmujące akcje terrorystyczne, akcje propagandowe, likwidacje agentów Urzędu Bezpieczeństwa i członków Polskiej Partii Robotniczej oraz napady rabunkowe. Oskarżony Nowicki, w dalszej rozmowie z Dekutowskim, zaznaczył, ażeby w meldunkach bardzo dokładnie podawał wszystkie szczegóły z terrorystycznej pracy w terenie i przestrzegał schematu (karty tomu I 53, 37, 54). Następnie oskarżony Nowicki wszystkie meldunki o dokonanych akcjach terrorystyczno–rabunkowych, pochodzące od oskarżonego Dekutowskiego i innych dowódców band leśnych, otrzymywał od kapitana „Wisły”, z którym się często kontaktował w różnych miejscowościach na terenie województwa lubelskiego (karty tomu I 8, 14, 54). W październiku 1946 roku oskarżony Nowicki, w okolicach Kazimierza nad Wisłą, skontaktował się z oskarżonym Dekutowskim. Podczas tego spotkania oskarżony Dekutowski złożył dokładne sprawozdanie oskarżonemu Nowickiemu ze swej działalności na terenie województwa rzeszowskiego, wymieniając wszystkie dokonane akcje terrorystyczne i napady przez podległą mu bandę. Następnie zdał sprawozdanie z dokonanych napadów zbrojnych, w dniu 24 września 1946 roku, na wieś Moniaki i na jednostkę Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego na szosie Bełżyce–Chodel. Ponadto zameldował oskarżonemu Nowickiemu, że część swoich oddziałów, pod dowództwem „Jadzinka” i „Samotnego”, przerzucił na tereny powiatu zamojskiego (karty tomu I 13, 37, 49, 53, 75, tomu II 160–164, 165–172). W grudniu 1946 roku oskarżony Nowicki, na terenie gminy Chodel, powiat Lublin, skontaktował się ponownie z oskarżonym Dekutowskim oraz z oskarżonym Łukasikiem, z którymi omawiał już sprawę zbliżającej się amnestii. Podczas tego spotkania oskarżony Nowicki dał dowódcom podległych sobie band leśnych instrukcje, by podczas ujawnienia członków dyswersyjno–terrorystycznych band „Wolności i Niezawisłości” broń maszynową zdatną do użytku zamelinować, a Władzom Bezpieczeństwa Publicznego zdawać broń najgorszą i niezdatną do użytku (karty tomu I 13, 20). W lutym 1947 roku oskarżony Nowicki udał się na tereny powiatu zamojskiego, gdzie przeprowadził inspekcję podległych mu band „Jadzinka”, „Samotnego” i „Kędziorka”. W czasie tej inspekcji dowódca bandy, „Jadzinek”, zdał sprawozdanie oskarżonemu Nowickiemu z dokonanego napadu na jednostkę Wojska Polskiego, w dniu 17 stycznia 1947 roku, we wsi Albinów Mały, na pograniczu powiatu zamojskiego i biłgorajskiego, w czasie którego zamordował 15 żołnierzy i oficerów (karty tomu I 9, 15, 30). W końcu lutego 1947 roku oskarżony Nowicki udał się do Warszawy, gdzie z członkami Komendy Lubelskiego Okręgu „Wolności i Niezawisłości” przeprowadził szereg rozmów na temat ujawnienia, w rezultacie czego, dnia 22 marca 1947 roku, ujawnił się przed komisją amnestyjną Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (karty tomu I 17, 18). Po załatwieniu formalności ujawnienia oskarżony Nowicki nie zaniechał swojej przestępczej działalności i bezpośrednio z Warszawy pojechał z powrotem na tereny województwa lubelskiego i ponownie nawiązał kontakt organizacyjny z dowódcami dywersyjno–terrorytycznych band „Wolności i Niezawisłości” – oskarżonym Dekutowskim, oskarżonym Łukasikiem, oskarżonym Grońskim, „Jadzinkiem”, „Borem” i innymi. Oskarżony Nowicki w dalszym ciągu, w stosunku do wyżej wymienionych, występował jako ich przełożony, przeprowadzał z nimi odprawy podczas których odbierał raporty z ich działalności w terenie, omawiał różne sprawy organizacyjne oraz sprawy związane z ujawnieniem. W rezutacie tych spotkań, oskarżonego Nowickiego z podległymi mu dowódcami band, które odbywały się w okresie od marca 1947 roku do lipca 1947 roku, część ludzi zostało nieujawnionych, a broń zdatna do użytku, którą dysponowała banda „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, została zamelinowana (karty tomu I 18, 50, 63, 90, 145). W trakcie dalszych spotkań, w okresie od sierpnia do września 1947 roku, oskarżony Nowicki, z oskarżonym Dekutowskim, oskarżonym Łukasikiem, oskarżonym Grońskim i innymi, omawiał sprawę ucieczki zagranicę nieujawnionych i zdekonspirowanych członków organizacji „Wolność i Niezawisłość”. Podczas spotkania, które odbyło się w nocy z 2 na 3 września 1947 roku, na terenie powiatu puławskiego, oskarżony Nowicki, w obecności Abraszewskiego ps. „Boruta”, oświadczył oskarżonemu Dekutowskiemu, iż istnieje już nowa organizacja podziemna, która różni się swoim charakterem pracy od dotychczasowej dywersyjno–terrorystycznej, i w związku z tym zaleca się ludziom nieujawnionym i zdekonspirowanym dotychczasową pracą opuścić na pewien czas teren i wyjechać, najlepiej zagranicę. W związku z tym oskarżony Nowicki polecił oskarżonemu Dekutowskiemu zamelinować posiadaną broń, a podległych mu ludzi, którzy nadal zostają w terenie, przekazać do dyspozycji tejże organizacji. Ponadto oskarżony Nowicki powiedział, że są możliwości przejścia granicy polskiej, i bliższe szczegóły w tym kierunku poda oskarżonemu Dekutowskiemu na następnym spotkaniu, które odbędzie się 10 września 1947 roku (karty tomu I 5, 6, 19, 20, 28, 29, 50, 51, 78). W nocy z dnia 10 na 11 września 1947 roku, w Wólce Łubkowskiej, powiat Puławy, odbyło się ponowne spotkanie, na którym byli obecni oskarżony Nowicki, oskarżony Dekutowski i Abraszewski ps. „Boruta”, przy współudziale członków bandy „Wolności i Niezawisłości” – oskarżonego Grońskiego, oskarżonego Wasilewskiego, oskarżonego Pelaka i innych. Podczas tego spotkania ostatecznie uzgodniono kto ma jechać zagranicę, zaś pozostałych w terenie ludzi i broń miała przejąć nowa organizacja. Oskarżony Nowicki, dla ludzi, którzy mieli jechać zagranicę, rozdał fałszywe dokumenty oraz ustalił punkty kontaktowe i terminy, celem przejścia nielegalnie granicy (karty tomu I 6, 19, 20, 28, 29, 51, 99, 100, 101, 127, 139, 173, 181, 185). W dniu 14 września 1947 roku oskarżony Nowicki, na punkcie już poprzednio ustalonym, w Warszawie, na Pradze, przy ulicy Targowej 15 mieszkania 103, skontaktował się z Abraszewskim ps. „Boruta”, oskarżonym Dekutowskim i oskarżonym Łukasikiem. Podczas tego spotkania ostatecznie ustalono, że zagranicę pojadą oskarżony Nowicki, oskarżony Dekutowski, oskarżony Łukasik, oskarżony Miatkowski, oskarżony Tudruj i oskarżony Pelak. Oskarżony Nowicki zaznaczył, że wszyscy wymienieni, na dzień 15 września 1947 roku, mają jechać na punkt kontaktowy do Nysy Łużyckiej. Po odbytym zebraniu oskarżony Nowicki, z Warszawy, pociągiem, pojechał, z zamiarem przekroczenia granicy, do Nysy, a z Nysy nad granicę, gdzie w dniu 16 września został zatrzymany (karty tomu I 19, 20, 29, 65, 88, 89, 139). Oskarżony Dekutowski Hieronim, w okresie okupacji, będąc w Anglii, ukończył kurs dywersyjno–sabotażowy i we wrześniu 1943 roku został zrzucony na tereny Polski, gdzie w ramach organizacji Armia Krajowa, na terenie województwa lubelskiego, był dowódcą oddziału dywersyjnego, aż do wkroczenia Wojska Polskiego i Armii Radzieckiej. Po wyzwoleniu wschodnich terenów Polski spod okupacji, w lipcu 1944 roku, oskarżony Dekutowski nawiązał kontakt organizacyjny z Inspektoratem Lubelskim byłej organizacji Armia Krajowa, w szczególności z podpułkownikiem „Nurtem” i kapitanem „Młotem”, od których otrzymał instrukcję, ażeby jako dowódca oddziału dywersyjnego wystąpił zbrojnie przeciwko władzom państwowym Polski Demokratycznej. Oskarżony Dekutowski, w myśl tych instrukcji, w drugiej połowie 1944 roku, na terenie powiatu lubelskiego, zorganizował dywersyjno–terrorystyczną bandę, w sile ponad 15 ludzi, uzbrojoną w broń maszynową, i przystąpił do masowego terroru wobec działaczy demokratycznych, jednostek Wojska Polskiego, Bezpieczeństwa Publicznego i sprzymierzonej Armii Czerwonej, oraz rozwinął, na szeroką skalę, oszczerczą kampanię propagandową (karty tomu I 33, 36, 103, 106). W dniu 5 lutego 1945 roku oskarżony Dekutowski, wraz z podległą mu bandą, w sile 20 ludzi, dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej w Chodlu, powiat Lublin, gdzie po rozbiciu posterunku uprowadził jednego funkcjonariusza Milicji Obywatelskiej, którego następnie zastrzelił (karty tomu I 33, 34, 103). W dniu 7 lutego 1945 roku oskarżony Dekutowski, wraz z podległą mu bandą, dokonał zbrojnego napadu na jednostkę Wojska Polskiego we wsi Wały, powiat Lublin, ostrzeliwując ją z broni maszynowej (karty tomu I 34, 104). W końcu kwietnia 1945 roku oskarżony Dekutowski, wraz z podległą mu bandą, liczącą wówczas ponad 40 ludzi, udał się za San, na tereny województwa rzeszowskiego. W drodze za San, we wsi Święciechów, powiat Kraśnik, dokonał zbrojnego napadu na czterech funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej, w wyniku czego dwóch zamordował i spalił zabudowania jednego gospodarza, po czym udał się do Święciechowa, na posterunek Milicji Obywatelskiej, gdzie po sterroryzowaniu milicjantów spalił akta, zrabował broń oraz wypuścił czterech aresztowanych (karty tomu I 38, 104). W pierwszej połowie maja 1945 roku oskarżony Dekutowski, wraz z podległą mu bandą, na terenie województwa rzeszowskiego, dokonał napadu terrorystycznego na gorzelnię w Grabowie, powiat Nisko, rabując 200 litrów spirytusu, we wsi Bojanów, powiat Nisko, rozbił posterunek Milicji Obywatelskiej i zniszczył auta, a koło wsi Stale dokonał zbrojnego napadu na przejeżdżających samochodami żołnierzy Armii Czerwonej, gdzie zamordował trzech żołnierzy i zrabował dwa samochody, którymi, wraz z bandą, udał się z powrotem na tereny województwa lubelskiego (karty tomu I 38, 105). W końcu maja 1945 roku oskarżony Dekutowski, wraz z podległą mu bandą, rozbił posterunek Milicji Obywatelskiej w Bełżycach, powiat Lublin, mordując jednego funkcjonariusza Milicji Obywatelskiej, a pozostałych dwóch rozbroił (karty tomu I 38, 105). W końcu maja 1945 roku oskarżony Dekutowski, we wsi Ewunin, powiat Kraśnik, spotkał się z dowódcą bandy dywersyjnej „Juranda”, i po przeprowadzonej rozmowie podporządkował sobie całą bandę, w sile ponad 40 ludzi. Następnie oskarżony Dekutowski, wspólnie z bandą „Juranda”, rozbił posterunek Milicji Obywatelskiej w Wojciechowie, powiat Lublin, i jednocześnie tamże obrabował spółdzielnię (karty 39, 105). W pierwszych dniach czerwca 1945 roku oskarżony Dekutowski, na terenie powiatu lubelskiego, spotkał się z łącznikiem Okręgu Lubelskiego organizacji „Wolność i Niezawisłość” – „Lotem”, od którego otrzymał rozkaz, ażeby wzmógł działalność terrorystyczną w podległym mu terenie. W myśl otrzymanego rozkazu, oskarżony Dekutowski, wraz z podległą mu bandą, w sile ponad 40 ludzi, rozbił posterunek Milicji Obywatelskiej w Kazimierzu nad Wisłą, mordując dwóch milicjantów. Jednocześnie, w tej samej miejscowości, zamordował jadącego samochodem żołnierza Armii Czerwonej oraz pięciu żołnierzy Wojska Polskiego jadących furmanką (karty 34, 39, 105). Bezpośrednio po dokonanym napadzie, w Kazimierzu nad Wisłą, oskarżony Dekutowski udał się do powiatu lubelskiego i tam podporządkował sobie bandę Narodowych Sił Zbrojnych – „Jerzego”, liczącą 20 ludzi, i wspólnie z nią rozbił posterunek Milicji Obywatelskiej w Bychawie, powiat Lublin, niszcząc akta i rabując broń, po czym, w tejże samej miejscowości, obrabował spółdzielnię. Bezpośrednio z Bychawy oskarżony Dekutowski, wraz z bandą, udał się do wioski Huta Turobińska, powiat Krasnystaw, zamieszkałą w większej części przez członków Polskiej Partii Robotniczej, i tam, po sterroryzowaniu ludności, zrabował mienie i inwentarz żywy (karty 39, 105, 106). W drugiej połowie czerwca 1945 roku oskarżony Dekutowski podporządkował sobie organizacyjnie bandę oskarżonego Łukasika ps. „Ryś”, działającą na terenie powiatu lubelskiego, i w czasie spotkania oskarżony Dekutowski udzielił szczególnych instrukcji oskarżonemu Łukasikowi, odnośnie prowadzenia dywersyjno–terrorystycznej roboty w podległym mu terenie, z tym, że oskarżony Łukasik miał działać samodzielnie, według otrzymanych instrukcji, a z dokonanych aktów terrorystycznych i rabunkowych będzie składał szczegółowe raporty (karty tomu I 34, 61, 85, 69, 70). W tym samym czasie, t.j. w drugiej połowie czerwca 1945 roku, oskarżony Dekutowski, w Janowie Lubelskim, zrabował cztery samochody wojskowe, na których, wraz z podległą mu bandą, pojechał do Urzędowa i rozbił posterunek Milicji Obywatelskiej, zniszczył akta oraz zrabował broń i mundury, zaś następnego dnia rozbił posterunek Milicji Obywatelskiej w Józefowie, niszcząc akta. Jadąc samochodem z Józefowa, oskarżony Dekutowski, wraz z bandą, w Kluczkowicach, dokonał zbrojnego napadu na żołnierzy Armii Czerwonej. W czasie tego napadu zamordował 9 żołnierzy i zrabował broń, po czym udał się do Ratoszyna, powiat Lublin, i nad ranem ponownie stoczył walkę z oddziałem Wojska Polskiego i Armii Czerwonej. Wycofując się z bandą, zostawił posiadane samochody i broń (karty tomu I 40, 106, 107). Po wyżej wymienionym wypadku oskarżony Dekutowski zreorganizował swoją bandę, dzieląc ją na mniejsze grupy, celem łatwiejszego poruszania się w terenie (karta tomu I 107). W czasie amnestii, w lipcu 1945 roku, oskarżony Dekutowski, wraz z innymi członkami organizacji „Wolność i Niezawisłość”, nie ujawnił się i w celu kontynuowania swej dalszej zbrodniczej działalności opuścił tereny województwa lubelskiego, przenosząc się za Wisłę, w województwo kieleckie (karty tomu I 35, 40, 41, 107). W sierpniu 1945 roku oskarżony Dekutowski, wraz z podległą mu bandą, na terenach województwa kieleckiego, w okolicach Iłży, dokonał napadu rabunkowego na młyn, rabując 10000 złotych, i jednocześnie, w tej samej miejscowości, dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej, rabując broń. Następnie, w okolicach Ostrowca Kieleckiego, dokonał kilku zbrojnych napadów na posterunki Milicji Obywatelskiej, rabując broń i niszcząc akta (karty tomu I 41, 42, 107). Jesienią 1945 roku oskarżony Dekutowski, wraz z uzbrojoną bandą terrorystyczną, celem przedostania się do Anglii, przekroczył nielegalnie granicę polsko–czeską, lecz obawiając się ujęcia go przez władze czeskie, z powrotem wrócił do Polski, i na terenie województwa lubelskiego ponownie rozpoczął swoją działalność terrorystyczną (karty tomu I 34, 35, 42). W grudniu 1945 roku i w początkach stycznia 1946 roku, z rozkazu oskarżonego Dekutowskiego, zostały obrabowane młyn państwowy w Bełżycach i spółdzielnie w różnych miejscowościach. W tym czasie oskarżony Dekutowski odbył odprawę z Inspektorem lubelskiej „Wolności i Niezawisłości” – „Jungiem”, od którego otrzymał dalsze wskazówki i nastawienie odnośnie prowadzenia dywersyjno–terrorystycznej działalności w terenie (karty 42, 108, 109). W drugiej połowie stycznia 1946 roku oskarżony Dekutowski, wraz z bandą, rozbił posterunek w Bychawie, gdzie zrabował broń i zniszczył akta, a w kilka dni później dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej w Wysokiem, powiat Lublin, mordując funkcjonariusza Milicji Obywatelskiej, Króla Józefa, i niszcząc akta (karty tomu I 42, 109, tomu II 23). Przy końcu lutego 1946 roku oskarżony Dekutowski, wraz z bandą, dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej w Kszczonowie, powiat Lublin, gdzie zrabował broń, zniszczył akta i ciężko pobił dwóch funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej. Jednocześnie, w tej samej miejscowości, dokonał napadu rabunkowego na spółdzielnię, rabując paczki żywnościowe U.N.R.R.A. (karty tomu I 42, 109, tomu II 24, 25). W tym czasie oskarżony Dekutowski swoją bandę, liczącą ponad 40 ludzi, rozdzielił na trzy grupy. Dowództwo nad grupami powierzył „Renkowi”, „Jadzinkowi” i „Misiowi” (karty tomu I 42, 109). W końcu marca 1946 roku oskarżony Dekutowski, wraz z podległą mu bandą „Misia”, udał się na tereny powiatu zamojskiego, celem skontaktowania się z tamtejszym Inspektorem „Wolności i Niezawisłości”. Wracając z powrotem na tereny powiatu lubelskiego, nocą z 5 na 6 kwietnia 1946 roku, w powiecie lubelskim, spalił dom oraz znajdującą się w domu całą rodzinę, składającą się z pięciu osób, oraz jednego funkcjonariusza Urzędu Bezpieczeństwa z Krasnegostawu. Po tym wypadku, 6 kwietnia 1946 roku, oskarżony Dekutowski udał się, wraz z bandą, do wsi Wola Gałęzowska, gdzie zamordował dwóch członków Polskiej Partii Robotniczej i jednego członka Polskiego Stronnictwa Lubelskiego, a to: Rubaja Józefa, Grabczyńskiego Adama i Gadzałę Ignacego, po czym na kolonii, w pobliżu Woli Gałęzowskiej, zamordował członka Polskiej Partii Robotniczej – Szaconia (karta tomu I 43, tomu II – 30, 34, 36, 37, 275). W kwietniu 1946 roku oskarżony Dekutowski, wraz z bandą, we wsi Borów, powiat Lublin, zamordował dwóch funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa – mężczyznę i kobietę. W tym też czasie oskarżony Dekutowski wydał rozkaz oskarżonemu Grońskiemu Romanowi, by we wsi Wały, powiat Kraśnik, wykonał wyrok śmierci na trzech mieszkańcach, i na trupach pozostawił kartki z napisami: „Za współpracę z Urzędem Bezpieczeństwa i rabunek”. Wyroki te zostały wykonane w dniu 10 kwietnia 1946 roku (karty tomu I 43, 44, 45, 114–115, tomu II 40). W maju 1946 roku, wraz z podległą mu bandą „Renka”, dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej w Niedrzwicy, powiat Lublin, mordując powiatowego komendanta Milicji Obywatelskiej z Lublina – kapitana Niewinnego Pawła, i dwóch innych funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej (karta tomu I 44, tomu II 52, 54, 275). W maju 1946 roku oskarżony Dekutowski, na terenie powiatu lubelskiego, podczas odbytej odprawy z dowódcami band, mianował oskarżonego Grońskiego Romana dowódcą specjalnej grupy likwidacyjnej, tzw. „żandarmerii”, dając mu kryptonim „3/IV”, oraz dokładną instrukcję dotyczącą likwidacji działaczy demokratycznych, funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, Milicji Obywatelskiej, rozbijania jednostek Wojska Polskiego i sprzymierzonej Armii Czerwonej. Również w tym czasie oskarżony Dekutowski, na polecenie Inspektora Lubelskiej „Wolności i Niezawisłości” – „Boruty”, podporządkował sobie organizacyjnie bandę „Uskoka”, działającego na terenie powiatu puławskiego, z tym, że „Uskok” będzie prowadzić działalność według otrzymanych instrukcji, a z dokonanych aktów terrorystycznych będzie składał szczegółowe sprawozdania (karty tomu I 46, 47, 111, 112). W czerwcu 1946 roku oskarżony Dekutowski, w związku ze zbliżającym się Referendum, podległym mu dowódcom, oskarżonemu Łukasikowi, „Uskokowi”, „Renkowi”, „Jadzinkowi” i oskarżonemu Grońskiemu, wydał instrukcję, ażeby w podległych mu terenach prowadzili szerszą działalność propagandową, przez naklejanie i rozrzucanie ulotek winowskich, i przez ustne nawoływanie, by ludność głosowała na dwa pierwsze pytania „nie”, a na trzecie „tak” (karty tomu I 46, 47, 114). W lipcu 1946 roku oskarżony Dekutowski, wraz z podległymi mu bandami „Renka”, „Misia” i „Jadzinka”, przeniósł się za San, na tereny województwa rzeszowskiego, i tam przebywał do połowy września 1946 roku, gdzie dokonał szeregu zbrojnych napadów na jednostki Wojska Polskiego i Armii Czerwonej, na funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, Milicji Obywatelskiej, na pociągi, majątki państwowe, rabując mienie i mordując ludność (karty tomu I 47, 48, 49, 156, 157, 158, tomu II 126, 158, 187, 188). W dniu 24 września 1946 roku oskarżony Dekutowski, po powrocie z województwa rzeszowskiego, wraz z podległą mu bandą, dokonał terrorystycznego napadu na wieś Moniaki, powiat Kraśnik, zamieszkałą w większej części przez członków Polskiej Partii Robotniczej, gdzie po ostrzelaniu wsi z broni maszynowej zapalił ją, a ludność poddawał torturom, zabijając przy tym jednego mężczyznę. Dopiero po obrabowaniu mieszkańców z mienia i inwentarza żywego, wycofał się (karty tomu I 49, 116, 158, tomu II 160–164). Jesienią 1946 roku oskarżony Dekutowski, wraz z częścią zgrupowania band, pod dowództwem „Jadzinka”, „Samotnego”, „Kędziorka” i „Bohuna”, udał się na tereny powiatu zamojskiego, gdzie w dniu 26 października 1946 roku dokonał napadu rabunkowego na cukrownię w Klemensowie, rabując 75 kilogramów cukru, 52 sztuki pasów transmisyjnych, 9 koni i 9 kabeków. Poza tym bandy oskarżonego Dekutowskiego, na terenie powiatu zamojskiego, w dniu 7 listopada 1946 roku, rozbiły posterunek Milicji Obywatelskiej w Krasnobrodzie, mordując funkcjonariusza Milicji Obywatelskiej, Chymiaka Michała. Tego samego dnia rozbito posterunek Milicji Obywatelskiej w Potoku i dokonano napadu na urząd pocztowy oraz browar w Zwierzyńcu. W dniu 24 listopada 1946 roku został rozbity posterunek Milicji Obywatelskiej w Łaziskach, gdzie zamordowano trzech funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej – Kozyrę Józefa, Hawryluka Mieczysława i Giersona Mariana. W dniu 14 grudnia 1946 roku rozbito posterunek Milicji Obywatelskiej w Łabuniach, gdzie zrabowano broń, mundury i zniszczono akta. W dniu 15 grudnia 1946 roku banda oskarżonego Dekutowskiego, pod dowództwem „Bohuna”, w Zwierzyńcu, obrabowała kierownika spółdzielni, Pancera Wojciecha, któremu zrabowano 59000 złotych, pozostawiając pokwitowanie: „»Bohun« jako dowódca oddziału partyzanckiego pod pseudonimem »Zapora«”, a następnie rozbiła magazyn, zabierając różne towary, na sumę 200000 złotych. W dniu 16 grudnia 1946 roku rozbito posterunek Milicji Obywatelskiej w Zwierzyńcu i zamordowano pięciu członków Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej. W dniu 16 grudnia, w Zwierzyńcu, ta sama banda zamordowała funkcjonariusza Milicji Obywatelskiej, Palucha Józefa. W dniu 21 grudnia banda oskarżonego Dekutowskiego dokonała napadu terrorystycznego na tartak państwowy w Zwierzyńcu, rabując z kasy 40000 złotych. W dniu 17 stycznia banda „Jadzinka”, we wsi Albinów Mały, dokonała zbrojnego napadu na jednostkę Wojska Polskiego, mordując 15 żołnierzy i jednego oficera (karty tomu I 30, 31, 49, tomu II 46, 56, 57, 59, 61, 161, 193, 201–202, 206, 207, 208, 212, 217, 226, 233, 258, 304–306, 225, 259, 258, 218). W okresie akcji ujawnienia i amnestyjnej, wiosną 1947 roku, oskarżony Dekutowski nie ujawnił się, a podwładnym mu dowódcom band leśnych wydał rozkaz, ażeby ujawniającym się członkom band zabierać broń maszynową, którą należy na pewien czas zamelinować, i pod żadnym pretekstem nie zdawać Władzom Bezpieczeństwa. Ludziom zaś, którzy postanowili nie ujawniać się, polecił dokonywać napadów rabunkowych, celem zdobycia dla organizacji jak najwięcej pieniędzy. W dalszym ciągu prowadził akcję dywersyjno–terrorystyczne, rabując mienie i mordując działaczy demokratycznych, między innymi: 1) w marcu 1947 roku podległa mu banda „Renka”, w Chodlu, powiat Lublin, zamordowała dwóch funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej; 2) w kwietniu 1947 roku podległa mu banda „Żbika” dokonała napadu rabunkowego na spółdzielnię w Urzędowie, rabując 20000 złotych; 3) w dniu 1 maja 1947 roku podległa mu banda „Uskoka”, w pobliżu wioski Rozkopaczew, powiat Lubartów, zamordowała siedmiu członków Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, powracających z obchodu pierwszomajowego; 4) w czerwcu 1947 roku banda „Żbika”, w Janowie Lubelskim, zamordowała dwóch mężczyzn o nieustalonych nazwiskach; 5) w lipcu 1947 roku podległa mu banda „Uskoka” wymordowała kilkudziesięciu mieszkańców wioski Puchaczów; 6) w lipcu 1947 roku oskarżony Groński, we wsi Ludwinów, powiat Lublin, zamordował kobietę – Chłodną Helenę; 7) w lipcu 1947 roku podległa mu banda oskarżonego Łukasika dokonała zbrojnego napadu na prezesa Wojewódzkiego Koła „WICI” z Lublina – Barana, rabując mu motocykl D.K.W. 3813; 8) w sierpniu 1947 roku podległa mu banda oskarżonego Grońskiego dokonała napadu rabunkowego na tartak państwowy w Kłodnicy, rabując 15000 złotych (karty tomu I 30, 31, 76, 119, 120, 121, 122, 123, 125, 170, tomu II 309–312). W okresie od kwietnia 1947 roku do sierpnia 1947 roku oskarżony Dekutowski odbył szereg spotkań organizacyjnych z oskarżonym Nowickim i Abraszewskim ps. „Boruta”, podczas których omawiał dalszą działalność band dywersyjnych na terenie Lubelskiego. Ponadto w tym okresie wyrobił sobie fałszywe dokumenty na nazwisko Piątek Mieczysław, którymi posługiwał się do dnia zatrzymania go (karty tomu I 5, 6, 50, 51, 52). W nocy z 2 na 3 września 1947 roku oskarżony Dekutowski, na terenie powiatu puławskiego, skontaktował się ze swoim przełożonym, oskarżonym Nowickim, i z Abraszewskim ps. „Boruta”. Podczas tego spotkania oskarżony Nowicki omawiał sprawę nowej organizacji, która według jego słów miała różnić się swoim charakterem pracy od dotychczasowej, dywersyjno–terrorystycznej. Oskarżony Dekutowski od oskarżonego Nowickiego otrzymał rozkaz broń zamelinować i przekazać dowódcom pozostającym w terenie, z tym, że sam oskarżony Dekutowski, wraz z grupą podległych mu, zdekonspirowanych już, dowódców band leśnych, opuści tereny lubelskie i na pewien czas opuści granicę Państwa Polskiego. Oskarżony Dekutowski zgodził się na propozycję oskarżonego Nowickiego i wydał w tym kierunku zarządzenie, a sam zajął się organizowaniem ludzi, celem ucieczki zagranicę. W czasie tego spotkania oskarżony Dekutowski przekazał dla „Boruty” i oskarżonego Nowickiego 50000 złotych z akcji dochodowych (karty tomu I 28, 29). W dniu 10 września oskarżony Dekutowski, w Kolonii Łubkowskiej, powiat Puławy, ponownie skontaktował się z oskarżonym Nowickim i Abraszewskim ps. „Boruta”. Podczas tego spotkania oskarżony Dekutowski, wraz z oskarżonym Nowickim, omawiał stronę techniczną przedostania się do strefy amerykańskiej, względnie angielskiej. Omówili przy tym dalsze terminy i miejsca spotkań w Warszawie i Nysie, t.j. 14 i 15 września 1947 roku. Poza tym oskarżony Dekutowski otrzymał od oskarżonego Nowickiego fałszywe dokumenty dla reszty osób, które zamierzały razem z nimi wyjechać (karty tomu I 28, 29). W dniu 14 września 1947 roku oskarżony Dekutowski, w Warszawie, na Pradze, przy ulicy Targowej numer 15 mieszkania 103, skontaktował się z oskarżonym Nowickim, oskarżonym Łukasikiem, Abraszewskim ps. „Boruta”, „Borem”, oskarżonym Tudrujem i oskarżonym Pelakiem. Podczas tego spotkania oskarżony Dekutowski omówił z pozostałymi, że następnym ich punktem spotkania będzie miasteczko Nysa, gdzie ostatecznie omówią sprawę przejścia granicy. Tegoż samego dnia, wraz z oskarżonym Miatkowskim, udał się na zborny punkt do Nysy, gdzie został, przez Organa Bezpieczeństwa Publicznego, zatrzymany (karta tomu I 29). Oskarżony Łukasik Stanisław w okresie okupacji był członkiem organizacji Armia Krajowa i pełnił funkcję dowódcy oddziału dywersyjnego na terenie województwa lubelskiego, do wyzwolenia wschodnich terenów Polski. Po wyzwoleniu wschodnich terenów Polski spod okupacji, kiedy Rząd Tymczasowy przystąpił do odbudowy kraju ze zgliszcz i zniszczeń, oskarżony Łukasik Stanisław, działając w myśl rozkazów i instrukcji organizacji Armia Krajowa, w okresie od lipca 1944 roku do marca 1945 roku, na terenie powiatu lubelskiego, zorganizował dywersyjno–terrorystyczną bandę, na czele której wystąpił zbrojnie przeciwko nowo odrodzonemu Państwu Polskiemu i działaczom demokratycznym, stosując masowy terror i dywersję (karty tomu I 60, 84). Wczesną wiosną 1945 roku dywersyjno–terrorystyczna banda pod dowództwem oskarżonego Łukasika dokonała szeregu zbrojnych napadów rabunkowych w powiecie lubelskim, na majątki państwowe w Palikijach, Babinie, Piotrowicach i Zemborzycach, rabując i niszcząc inwentarz żywy i inne mienie (karty tomu I 71, 72). W tym samym okresie, na terenie powiatu lubelskiego, z rozkazu oskarżonego Łukasika podległe mu bandy dokonały szeregu zbrojnych napadów na spółdzielnie w Bełżycach, Wojciechowie i Jastkowie, rabując znajdujące się tam towary (karta tomu I 72). W marcu 1945 roku oskarżony Łukasik, wraz z podległą mu bandą, dokonał napadu rabunkowego na majątek państwowy w miejscowości Palikije, powiat Lublin, gdzie zrabował inwentarz żywy i większą ilość produktów żywnościowych (karta tomu 1 71). W dniu 7 kwietnia 1945 roku oskarżony Łukasik, na czele bandy, w sile 14 ludzi, dokonał zbrojnego napadu na Izbę Skarbową w Lublinie, w czasie którego zrabował z kasy ponad milion złotych i zamordował oficera Wojska Polskiego, porucznika Kulbanowskiego Antoniego (karta tomu I 71, tomu II 1). Poza tym, w wymienionym czasie, na terenie tegoż powiatu, bandy oskarżonego Łukasika kilkakrotnie dokonały zbrojnych napadów na ludność polską, rabując różne mienie i stosując wobec obywateli chłostę, w postaci 25 razów kijem, za negatywne ustosunkowanie się do zbrodniczej działalności tychże band (karta tomu I 72). W czerwcu 1945 roku oskarżony Łukasik, na terenie powiatu lubelskiego, skontaktował się z dowódcą dywersyjno–terrorystycznych band w województwie lubelskim, oskarżonym Dekutowskim. Podczas tego spotkania oskarżony Łukasik podporządkował swoją bandę organizacyjnie oskarżonemu Dekutowskiemu i jednocześnie otrzymał od niego instrukcję i wskazówki dotyczące prowadzenia dywersyjno–terrorystycznych akcji w podległym mu terenie, przez dokonywanie napadów zbrojnych na jednostki Wojska Polskiego i Armii Radzieckiej, na funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej, mordowanie żołnierzy tych jednostek oraz działaczy demokratycznych. Dla utrzymania bandy w terenie, oskarżony Łukasik otrzymał instrukcję, że należy dokonywać zbrojnych napadów na transporty, urzędy, spółdzielnie i kasy. Z dokonanych akcji oskarżony Łukasik zobowiązał się składać dokładne raporty oskarżonemu Dekutowskiemu (karty tomu I 34, 61, 69, 70). W tym samym miesiącu oskarżony Łukasik, kierując się otrzymanymi instrukcjami, wraz z podległą mu bandą, liczącą 25 ludzi, dokonał zbrojnego napadu na jednostkę Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego w rejonie Bełżyc, powiat Lublin, w wyniku czego zamordował jednego żołnierza. W kilka dni później banda oskarżonego Łukasika, w rejonie gminy Konopnica, powiat Lublin, dokonała napadu zbrojnego na trzech żołnierzy Armii Radzieckiej, rabując im broń i amunicję (karta tomu I 72). W początkach lipca 1945 roku oskarżony Łukasik, wraz z podległą mu bandą, dwukrotnie dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej w Jastkowie, gdzie po sterroryzowaniu milicjantów zrabował broń (karta tomu I 72). Z chwilą ogłoszenia amnestii, w lipcu 1945 roku, oskarżony Łukasik, wraz ze swoimi ludźmi, ujawnił się przed komisją amnestyjną, zdał częściowo broń Władzom Bezpieczeństwa Publicznego, nie zaprzestając jednak pracy organizacyjnej. W okresie od sierpnia 1945 roku do marca 1946 roku ponownie zorganizował bandę dywersyjno–terrorystyczną, na terenie powiatu lubelskiego, z którą dopuszczał się napadów terrorystycznych i rabunkowych (karty tomu I 77, 85). Wiosną 1946 roku, na terenie powiatu lubelskiego, z rozkazu oskarżonego Łukasika, podległe mu bandy dokonały napadu rabunkowego na majątek państwowy w Krężnicy Okrągłej, gmina Bełżyce, i na majątek w Żabiej Woli, gmina Piotrowice, rabując inwentarz żywy i zboże (karta tomu I 72, tomu II 20). W dniu 1 maja 1946 roku oskarżony Łukasik, wraz z podległą mu bandą, zamordował administratora majątku państwowego w Tomaszowicach, powiat Lublin – Patejkę Jana, oraz uprowadził jego córkę (karty tomu I 72, 73, tomu II 50). W maju 1946 roku banda oskarżonego Łukasika dokonała zbrojnego napadu na grupę operacyjną Urzędu Bezpieczeństwa, w rejonie Opola, powiat Puławy, ostrzeliwując ją z broni maszynowej (karta tomu I 72). W maju 1946 roku oskarżony Łukasik, wraz z bandą, we wsi Sporniak, powiat Lublin, dokonał zbrojnego napadu na grupę operacyjną Urzędu Bezpieczeństwa, ostrzeliwując ją z broni maszynowej. W kilka dni po wyżej opisanym wypadku, oskarżony Łukasik, wraz z bandą, udał się ponownie do wsi Sporniak, gdzie stosował chłostę wobec obywateli, w postaci 25 razów kijem, za negatywne ustosunkowanie się do jego zbrodniczej działalności (karty tomu I 73, 140). W czerwcu 1946 roku, na rozkaz oskarżonego Łukasika, we wsi Jaroszewice, powiat Lublin, został uprowadzony funkcjonariusz Urzędu Bezpieczeństwa, Dajko, i zamordowany w rejonie wsi Dylążki. Również w tym samym czasie banda oskarżonego Łukasika dokonała napadu rabunkowego na spółdzielnię w Bełżycach, powiat Lublin, rabując znajdujące się tam towary tekstylne i produkty żywnościowe (karty tomu I 73, 140). W dniu 3 lipca 1946 roku oskarżony Łukasik, wraz z podległą mu bandą, na terenie powiatu lubartowskiego, dokonał zbrojnego napadu na jednostkę Wojska Polskiego, ostrzeliwując ją z broni maszynowej. Po upływie kilku dni, tj. 11 lipca 1946 roku, oskarżony Łukasik, wraz z bandą, w sile 25 ludzi, na stacji kolejowej Majdan, powiat Lublin, dokonał zbrojnego napadu na jadących pociągiem żołnierzy Armii Radzieckiej. Podczas tego napadu oskarżony Łukasik zamordował czterech żołnierzy Armii Radzieckiej i jednego funkcjonariusza Urzędu Bezpieczeństwa oraz rozbroił kilku żołnierzy Wojska Polskiego, rabując im broń i mundury (karty tomu I 73, 74, 195–197, tomu II 93, 94). Latem 1946 roku banda oskarżonego Łukasika rozbiła posterunek Milicji Obywatelskiej w Piotrowicach, powiat Lublin, rozbroiła funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej, zrabowała broń i zniszczyła akta. Wkrótce po tym oskarżony Łukasik, z podległą mu bandą, rozbił posterunek Milicji Obywatelskiej w Niedrzwicy, powiat Lublin, i zamordował dwóch funkcjonariuszy, zaś pozostałych funkcjonariuszy rozbroił i uprowadził do lasu (karta tomu I 74, tomu II 18). W dniu 10 sierpnia 1946 roku banda oskarżonego Łukasika, w sile ośmiu ludzi, dokonała zbrojnego napadu na grupę operacyjną Urzędu Bezpieczeństwa, w miejscowości Babin, powiat Lublin, ostrzeliwując ją z broni maszynowej. Wkrótce po tym podległa mu banda, w Bełżycach, powiat Lublin, dokonała zbrojnego napadu na funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, na skutek czego dwóch funkcjonariuszy zostało zamordowanych (karta tomu I 73, tomu II 125, 129). W nocy z dnia 16 na 17 września oskarżony Łukasik, wraz z bandą, dokonał zbrojnego napadu na mieszkanie członka Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, we wsi Wólka Abramowska, powiat Lublin, Guminiaka Andrzeja. W czasie napadu poranił Guminiaka w głowę, bijąc go pistoletem, i zastrzelił jego trzyletniego syna Janusza (karta tomu I 73, tomu II 52, 53, 151). W nocy z dnia 23 na 24 września 1946 roku oskarżony Łukasik, wraz z bandą, dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej w Bełżycach, powiat Lublin, gdzie rozbroił pięciu funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej, rabując im broń. Bezpośrednio po tym, tj. 24 września 1946 roku, oskarżony Łukasik, wraz z bandą, w sile 60 ludzi, na szosie Bełżyce–Chodel, powiat Lublin, dokonał zbrojnego napadu na jednostkę Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Podczas tego napadu zamordował czternastu żołnierzy Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego i czterech funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej, oraz zrabował broń znajdującą się przy zabitych (karty tomu I 75, 141, tomu II 165–172, 198–253). W listopadzie 1946 roku banda oskarżonego Łukasika, pod dowództwem „Bora”, dwukrotnie dokonała zbrojnego napadu na przejeżdżający pociąg Rozwadów–Lublin. Podczas napadów banda zrabowała 300000 złotych, które to pieniądze zostały przekazane oskarżonemu Łukasikowi (karta tomu I 75, tomu II 250). W listopadzie 1946 roku oskarżony Łukasik skontaktował się z oskarżonym Dekutowskim, od którego otrzymał instrukcję, ażeby zreorganizował podległą mu bandę, t.j. podzielił na mniejsze grupy, celem łatwiejszego melinowania się w terenie. Oskarżony Łukasik wykonał rozkaz i bandę, liczącą ponad 35 ludzi, podzielił na trzy grupy. Dowódcą pierwszej grupy został „Bór”. Dowódcą drugiej grupy był początkowo „Cedur”, a później „Iwan”. Dowódcą trzeciej grupy był „Szatan”, później „Chłopicki”, a w końcu oskarżony Tudruj ps. „Mundek” (karty 69, 70). Jesienią 1946 roku banda oskarżonego Łukasika, pod dowództwem „Bora”, w rejonie gminy Zemborzyce, powiat Lublin, rozbroiła członków Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej. W tym czasie banda oskarżonego Łukasika, pod dowództwem „Iwana”, na terenie gminy Konopnica, powiat Lublin, zamordowała dwóch ludzi o nieustalonych nazwiskach. Wkrótce po tym oskarżony Łukasik zamordował na stacji Motycz, powiat Lublin, Poniewozik Jadwigę, lat 59 (karty tomu I 75, tomu II 189a, 325). Późną jesienią 1946 roku banda oskarżonego Łukasika, pod dowództwem oskarżonego Tudruja, we wsi Konopnica, powiat Lublin, zamordowała Mgłowskiego, oraz we wsi Motycz, powiat Lublin, zamordowała rodzinę niejakiego Tomasika (ojca i syna) (karty tomu I 75, 76, 142). W styczniu 1947 roku oskarżony Łukasik, wraz z bandą, we wsi Tomaszowice, powiat Lublin, zamordował funkcjonariusza Urzędu Bezpieczeństwa, Tarkowskiego, i jednocześnie gospodarza z tej samej wioski, Matysa, w jego własnym mieszkaniu. Tego samego dnia, w Tomaszowicach, oskarżony Łukasik wymierzył chłostę, w postaci 25 razów kijem, kobiecie Patejkowej, liczącej około 45 lat, jej córce, liczącej 19 lat, i trzem członkom Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej (karta tomu I 76, tomu II 198, 910). Następnie, w krótkich odstępach czasu, banda oskarżonego Łukasika, pod dowództwem „Chłopickiego”, dwukrotnie dokonała zbrojnego napadu na funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej i członków Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, na terenie powiatu lubelskiego (karta tomu I 76). W styczniu i lutym 1947 roku oskarżony Łukasik odbył szereg spotkań z oskarżonym Dekutowskim i oskarżonym Nowickim. Podczas tych spotkań omawiali sprawy organizacyjne, w związku z wydaną przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej ustawą amnestyjną. W rezultacie tych rozmów oskarżony Łukasik, wraz z innymi, postanowił nie ujawniać się i nie zdawać posiadanej broni Władzom Bezpieczeństwa Publicznego (karty tomu I 77, 78, 90). Wiosną 1947 roku banda „Bora”, na rozkaz oskarżonego Łukasika, we wsi Zemborzyce, powiat Lublin, zamordowała funkcjonariusza Urzędu Bezpieczeństwa, Plutę (karta tomu I 76). W czerwcu 1947 roku oskarżony Łukasik, na terenie powiatu lubelskiego, odbył spotkanie z Komendantem Okręgu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości” – „Drugakiem”, z szefem sztabu tegoż Okręgu – „Wirem”, oskarżonym Dekutowskim i innymi. W czasie tego spotkania omawiano sprawy organizacyjne, twierdząc, że z dotychczasowej pracy dywersyjno–terrorystycznej trzeba będzie przejść na pracę konspiracyjną o zupełnie innym charakterze. Posiadaną broń jednak trzeba będzie zamelinować do pewnego czasu, a tylko niezdatną do użytku można będzie zdać Władzom Bezpieczeństwa Publicznego (karty tomu I 77, 78, 86). Wkrótce po wyżej wymienionym spotkaniu oskarżony Łukasik wydał rozkaz swoim podwładnym, ażeby broń maszynową i automatyczną zamelinować, a przy sobie pozostawić tylko broń krótką. Wykonując polecenie oskarżonego Łukasika podwładni mu ludzie zamelinowali ponad piętnaście sztuk ręcznych karabinów maszynowych, dużą ilość automatów i karabinów, na terenie powiatu lubelskiego (karty tomu I 63, 86). W lipcu 1947 roku banda oskarżonego Łukasika, na szosie Lublin–Kraśnik, dokonała napadu na prezesa Wojewódzkiego Zarządu WICI w Lublinie – Barana, w czasie którego zrabowała motocykl D.K.W. – 350 centymetrów sześciennych (karta tomu I 79). W sierpniu 1947 roku oskarżony Łukasik, po zamelinowaniu broni i podległych mu ludzi w terenie, posługując się fałszywym dowodem na zmyślone nazwisko Nowakowski Stanisław, wyjechał do województwa olsztyńskiego, gdzie objął pracę karbowego, w majątku państwowym Tauty, szukając jednocześnie miejsca dla ukrycia pozostałych członków swojej bandy. W tym celu, we wrześniu, oskarżony Łukasik powiadomił członka swojej bandy, Misztala ps. „Bór”, aby ten przyjechał do oskarżonego Łukasika i powiadomił go, że na 15 września 1947 roku Łukasik winien się stawić do Warszawy, na kontakt z oskarżonym Nowickim, celem omówienia sprawy w związku z wyjazdem zagranicę (karty tomu I 67, 87, 88, 89, 92). W dniu 15 września oskarżony Łukasik, wraz z „Borem”, przyjechał do Warszawy, i na Pradze, przy ulicy Targowej 15 mieszkania 103, skontaktował się z oskarżonym Nowickim, oskarżonym Tudrujem i innymi. W czasie tego spotkania oskarżony Nowicki poinformował oskarżonego Łukasika, iż są możliwości ucieczki zagranicę i żeby ten uciekał. Oskarżony Łukasik zgodził się na taką propozycję i od oskarżonego Nowickiego otrzymał dalsze kontakty w mieście Nysa, z tym, żeby tego samego dnia wyjechał w tym kierunku. Wieczorem, 15 września 1947 roku, oskarżony Łukasik, wraz z oskarżonym Tudrujem, wyjechał z Warszawy, celem nielegalnego przekroczenia granicy polskiej, gdzie, po przybyciu na punkt zborny, został zatrzymany przez Organa Bezpieczeństwa Publicznego (karty tomu I 65, 66, 88, 89). Oskarżony Groński Roman, w okresie okupacji, od marca 1944 roku, był członkiem patrolu dywersyjnego pod dowództwem oskarżonego Dekutowskiego, na terenie województwa lubelskiego, do wyzwolenia wschodnich terenów Polski. Po wyzwoleniu wschodnich terenów Polski spod okupacji, oskarżony Groński Roman, kontynuując pracę konspiracyjną w ramach organizacji Armia Krajowa, kontaktował się z członkami tej organizacji – Sochackim ps. „Zbyszek” i swoim bezpośrednim dowódcą, oskarżonym Dekutowskim, który w tym czasie organizował dywersyjno–terrorystyczną bandę na terenie województwa lubelskiego (karta tomu I 103). W październiku 1944 roku oskarżony Groński, na terenie powiatu lubelskiego, wstąpił do dywersyjno–terrorystycznej bandy pod dowództwem oskarżonego Dekutowskiego, gdzie rozpoczął swoją terrorystyczno–dywersyjną działalność (karta tomu I 163). W dniu 5 lutego 1945 roku oskarżony Groński, wraz z bandą oskarżonego Dekutowskiego, liczącą ponad 15 ludzi, w Chodlu, powiat Lublin, dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej, w czasie którego posterunek został całkowicie zdemolowany, przy pomocy wrzucanych min, a znajdujący się tam jeden funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej został zamordowany. W dwa dni później, t.j. 7 lutego 1945 roku, oskarżony Groński, wspólnie z wyżej wymienioną bandą, dokonał zbrojnego napadu na jednostkę Wojska Polskiego, w miejscowości Wały, powiat Lublin, ostrzeliwując ją z broni maszynowej (karty tomu I 33, 34, 103, 104). Bezpośrednio po wyżej wymienionych akcjach, oskarżony Groński, na rozkaz oskarżonego Dekutowskiego, wyjechał do Lublina i z rąk Władz Bezpieczeństwa odbił aresztowanego Pałkę Henryka, który leżał w jednym ze szpitali w Lublinie. W końcu lutego 1945 roku oskarżony Groński dołączył z powrotem do bandy dywersyjnej „Jura”, która była składową częścią bandy oskarżonego Dekutowskiego (karta tomu I 104). W marcu 1945 roku oskarżony Groński, wraz z bandą „Jura”, brał udział w zbrojnym napadzie na jednostkę Wojska Polskiego, w rejonie Kolonii Popkowskiej, powiat Kraśnik, ostrzeliwując ją z broni maszynowej. W końcu marca 1945 roku, wraz ze wspomnianą bandą, dokonał napadu rabunkowego na spółdzielnię, we wsi Boby, powiat Lublin, w czasie którego zrabował znajdujące się tam towary (karta tomu I 104). W końcu kwietnia 1945 roku, lub w pierwszych dniach maja 1945 roku, oskarżony Groński, wraz z bandą, w sile ponad 40 ludzi, dowodzoną przez oskarżonego Dekutowskiego, udał się na tereny województwa rzeszowskiego, gdzie po drodze do wsi Święciechów, powiat Kraśnik, dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej, mordując dwóch funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej, rabując broń i niszcząc akta (karty tomu I 38, 104). Za Sanem, w rejonie Grabowa, województwo rzeszowskie, oskarżony Groński, wraz z bandą, dokonał napadu rabunkowego na gorzelnię, rabując 500 litrów spirytusu. Bezpośrednio po tym, we wsi Bojanów, województwo rzeszowskie, wraz ze wspomnianą bandą, dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej, w czasie którego zrabował broń i zniszczył akta (karty tomu I 38, 105). W dalszej drodze, na terenie województwa rzeszowskiego, oskarżony Groński, wraz z bandą oskarżonego Dekutowskiego, w rejonie wioski Stale, dokonał zbrojnego napadu na przejeżdżających samochodami żołnierzy, zaś pięciu rozbroił, rabując im broń i dwa samochody, z którymi, wraz z bandą, wrócił z powrotem na tereny województwa lubelskiego, do miejscowości Bełżyce, gdzie, na rozkaz oskarżonego Dekutowskiego, rozbił posterunek Milicji Obywatelskiej, mordując jednego milicjanta, a pozostałych dwóch uprowadził do lasu (karty tomu I 38, 105). W końcu maja 1945 roku oskarżony Groński, wspólnie z bandą oskarżonego Dekutowskiego i bandą „Juranda”, we wsi Wojciechów, powiat Lublin, dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej, w czasie którego zrabował broń. Jednocześnie, w tejże samej miejscowości, dokonał napadu rabunkowego na spółdzielnię, rabując znajdujące się tam towary (karty tomu I 39, 105). W pierwszych dniach czerwca 1945 roku oskarżony Groński, z bandą pod dowództwem oskarżonego Dekutowskiego, w Kazimierzu nad Wisłą, rozbił posterunek Milicji Obywatelskiej, mordując dwóch milicjantów. Jednocześnie, w tej samej miejscowości, zamordował jadącego samochodem żołnierza Armii Radzieckiej oraz pięciu żołnierzy Wojska Polskiego jadących furmanką (karty tomu I 34, 39, 105). Po wyżej wspomnianej akcji oskarżony Groński, z bandą, udał się do Bychawy, powiat Lublin, i na rozkaz oskarżonego Dekutowskiego rozbił posterunek Milicji Obywatelskiej, gdzie zrabował broń i mundury. Ponadto, w tejże miejscowości, obrabował spółdzielnię, zabierając różne towary. Bezpośrednio po tym, wraz z bandą, udał się do wsi Huta Turobińska, powiat Biłgoraj, zamieszkałej w większej części przez członków Polskiej Partii Robotniczej, gdzie, na rozkaz oskarżonego Dekutowskiego, pod groźbą użycia broni, zrabował mienie i inwentarz żywy (karty tomu I 39, 105, 106). W połowie czerwca 1945 roku oskarżony Groński, wraz z bandą „Jura”, na rozkaz oskarżonego Dekutowskiego, w Janowie Lubelskim, dokonał zbrojnego napadu na samochody wojskowe. W czasie tego napadu zabrał cztery samochody, którymi pojechał do Urzędowa, powiat Kraśnik, gdzie rozbił posterunek Milicji Obywatelskiej, zniszczył akta, zrabował broń i mundury. Po dokonanym napadzie banda urządziła wiec, w wyżej wymienionej miejscowości, wznosząc okrzyki na cześć Mikołajczyka i Polskiego Stronnictwa Ludowego (karty tomu I 40, 106, 107). Następnego dnia oskarżony Groński, wraz z bandą pod dowództwem oskarżonego Dekutowskiego, zrabowanymi samochodami pojechał do Józefowa, gdzie dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej, rabując broń i mundury. Bezpośrednio po dokonanym napadzie, wraz z bandą, pojechał do browaru w Kluczkowicach, i tam dokonał napadu na żołnierzy Armii Radzieckiej, w czasie którego zamordował dziewięciu żołnierzy, zaś pozostałych rozbroił, rabując im broń, po czym udał się do Ratoszyna, powiat Lublin. W Ratoszynie dokonał zbrojnego napadu na jednostkę Wojska Polskiego i Armii Radzieckiej, ostrzeliwując ją z broni maszynowej (karty tomu I 40, 106, 107). W drugiej połowie czerwca 1945 roku, na rozkaz oskarżonego Dekutowskiego, banda została podzielona na mniejsze grupy, i oskarżony Groński został przydzielony do dywersyjnej grupy „Wrzosa”, z którą, w przeciągu dwóch tygodni, w południowo–zachodniej części powiatu krasnystawskiego, dokonał szeregu zbrojnych napadów na ludność wiejską, w szczególności na członków Polskiej Partii Robotniczej, w czasie których rabował mienie ruchome i inwentarz żywy (karty tomu I 40, 41, 107). W lipcu 1945 roku oskarżony Groński, we wsi Cuple, powiat Lublin, skontaktował się z oskarżonym Dekutowskim, od którego otrzymał rozkaz, ażeby złożył posiadaną broń i ujawnił się. Oskarżony Groński, po uprzednim złożeniu broni, ujawnił się przed komisją amnestyjną, nie zaprzestając swej dywersyjno–terrorystycznej działalności w ramach organizacji. W dalszym ciągu, z bandą „Renka”, dokonywał napadów (karta tomu I 107). W sierpniu 1945 roku oskarżony Groński, w okolicach Kazimierza, ponownie przyłączył się do bandy oskarżonego Dekutowskiego i wraz z nim poszedł za Wisłę, na tereny województwa kieleckiego, gdzie dokonał szeregu zbrojnych napadów na posterunki Milicji Obywatelskiej, podczas których rabował broń i amunicję (karty tomu I 41, 42, 107). W końcu sierpnia 1945 roku oskarżony Groński, na rozkaz oskarżonego Dekutowskiego, wyjechał na zachodnie tereny Polski, i tam, w różnych miejscowościach, ukrywał się do października 1946 roku, posługując się fałszywymi dokumentami na zmyślone nazwisko Szczepański Roman (karty tomu I 107, 108). W październiku 1945 roku oskarżony Groński wrócił z powrotem na tereny województwa lubelskiego, gdzie skontaktował się z członkami bandy oskarżonego Dekutowskiego – „Wisłą”, „Grotem” i „Wrzosem”, którzy namawiali go do ucieczki zagranicę, do okupacyjnej strefy amerykańskiej Niemiec, celem wstąpienia do Korpusu Andersa. Oskarżony Groński, po odrzuceniu tej propozycji, wraz z innymi członkami bandy oskarżonego Dekutowskiego, pozostał na terenie województwa lubelskiego, dopuszczając się zbrojnych napadów na spółdzielnię, urzędy państwowe, młyny i ludność polską, w czasie których rabował pieniądze, różne mienie i inwentarz żywy (karta tomu I 108). W grudniu 1945 roku oskarżony Groński, na terenie powiatu lubelskiego, spotkał się z oskarżonym Dekutowskim, który wrócił z Czechosłowacji, i na jego rozkaz dokonał napadu rabunkowego na młyn państwowy w Bełżycach, podczas którego zrabował dużą ilość mąki i zboża (karty tomu I 108, 109). W styczniu 1946 roku oskarżony Groński, wraz z bandą oskarżonego Dekutowskiego, w Bychawie, powiat Lublin, dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej, w czasie którego zrabował broń. Jednocześnie, w tej samej miejscowości, obrabował spółdzielnię, zabierając różne towary (karty tomu I 42, 109). W kilka dni później oskarżony Groński, wraz z bandą, dokonał napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej w Wysokiem, powiat Lublin, gdzie zamordował jednego funkcjonariusza Urzędu Bezpieczeństwa – Króla Józefa, i zrabował broń (karty tomu I 42, 109, tomu II 23). W lutym 1946 roku oskarżony Groński, na rozkaz oskarżonego Dekutowskiego, dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej w Kszczonowie, powiat Lublin, w czasie którego zrabował broń i zniszczył akta, a funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej dotkliwie pobił. Następnie oskarżony Groński, w rejonie Niedrzwicy, urządził zasadzkę na przejeżdżający samochód, ostrzeliwując go z broni maszynowej (karta tomu I 109, tomu II 24, 25). W kwietniu 1946 roku oskarżony Groński, na rozkaz oskarżonego Dekutowskiego, na terenie granicy Chodla, Urzędowa, Wilkołazu, w powiatach lubelskim i kraśnickim, przystąpił do likwidacji osób niewygodnych dla organizacji „Wolność i Niezawisłość”. We wsi Ludwinów, powiat Lublin, zastrzelił dwóch mieszkańców, a to Wiertela Stefana i Kołodzieja. Następnie, 12 kwietnia 1946 roku, we wsi Białyń, powiat Kraśnik, zastrzelił Gołębia Jana, Ostrowskiego Edwarda i Ostrowską Stefanię, a na trupach zabitych zostawił kartki z napisem: „Za współpracę z Urzędem Bezpieczeństwa i rabunki. »Żbik«” (karty tomu I 111, 114, 115, tomu II 40). W drugiej połowie kwietnia 1946 roku oskarżony Groński dwukrotnie dokonał napadu rabunkowego na mieszkańców wiosek Majdan Radliński i Zakęcie, powiat Lublin, gdzie zrabował dwa konie, które przekazał oskarżonemu Dekutowskiemu (karta tomu I 111). W dniu 3 maja 1946 roku oskarżony Groński, rozkazem Komendy Głównej „Wolności i Niezawisłości”, został mianowany podporucznikiem, który to rozkaz przeczytał mu oskarżony Dekutowski (karta tomu I 111). W połowie czerwca 1946 roku oskarżony Groński, we wsi Ludwinów, powiat Lublin, odbył odprawę z oskarżonym Dekutowskim i kapitanem „Wisłą”, podczas której mianowany został dowódcą specjalnej grupy likwidacyjnej, tzw. „żandarmerii”, występującej pod nazwą „3/IV”. Otrzymał wówczas zadanie, ażeby w podległym mu terenie, t.j. w gminach Chodel, Wilkołaz i Urzędów, likwidował aktywnych działaczy Polskiej Partii Robotniczej, Związku Walki Młodych, członków Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, wszystkich napotykanych funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa oraz prowadził propagandę w myśl instrukcji organizacji „Wolność i Niezawisłość”, w związku ze zbliżającym się Referendum. Poza tym każdego miesiąca miał składać szczegółowe sprawozdanie z przeprowadzonych akcji terrorystycznych i rabunkowych (karty tomu I 111, 112). Dnia 29 czerwca 1946 roku oskarżony Groński, wraz z trzema członkami bandy oskarżonego Dekutowskiego, na stacji kolejowej Szastarka, powiat Kraśnik, dokonał zbrojnego napadu na przejeżdżających pociągiem żołnierzy Armii Radzieckiej, w czasie którego zamordował sześciu żołnierzy i oficerów oraz podporucznika Wojska Polskiego – Pogorzałka Władysława, którym zrabował broń i mundury (karty tomu I 112, 113, tomu II 88, 89). W czerwcu 1946 roku oskarżony Groński, wraz z podległą mu bandą, dokonał napadu rabunkowego na kasę stacji kolejowej w Leśniczówce, gmina Wilkołaz, gdzie zrabował 7500 złotych. Następnie oskarżony Groński, na terenie tejże gminy, we wsi Dobrowola, dokonał terrorystycznego zamachu na funkcjonariuszkę Urzędu Bezpieczeństwa, Pałkównę Zofię, i jej koleżankę, w czasie którego obydwóm zrabował legitymacje służbowe i poobcinał włosy, zaś ojcu Pałkówny zrabował konie (karta tomu I 113). W początkach lipca 1946 roku oskarżony Groński, wraz ze swoją bandą i bandą „Uskoka”, na szosie pomiędzy Lubartowem a Niemcami, urządził zasadzkę na przejeżdżającą jednostkę Armii Radzieckiej, w czasie której ostrzelał ją z broni maszynowej. Również w przeciągu miesiąca lipca 1946 roku dokonał szeregu napadów rabunkowych na spółdzielnie w Kłodnicy i Pusznie, powiat Puławy, na młyn państwowy w Bychawie, powiat Lublin, podczas których zrabował pieniądze i mienie. Na szosie między Kraśnikiem a Urzędowem urządził zasadzkę na przejeżdżający samochód Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, w czasie którego podłożył dziesięć kilogramów materiału wybuchowego, celem spowodowania wybuchu (karty tomu I 114, 115). W sierpniu 1946 roku oskarżony Groński, we wsi Płaski, powiat Kraśnik, dokonał zbrojnego napadu na dwóch członków Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, rabując im broń. Następnie, w pobliżu wsi Leszczyna, powiat Lublin, zamordował jednego funkcjonariusza Urzędu Bezpieczeństwa, a ciało jego wrzucił do studni, oraz w osadzie Urzędów, powiat Lublin, dokonał zbrojnego zamachu na kapitana Wojska Polskiego – Wawrzonka, raniąc go kilkakrotnie. Również w tym miesiącu dokonał napadu rabunkowego na spółdzielnię w Borzechowie, gmina Bełżyce, w czasie którego zrabował różne towary (karty tomu I 115, 125, 126). We wrześniu 1946 roku oskarżony Groński, wraz z podległą mu bandą, dokonał szeregu terrorystyczno–rabunkowych napadów, podczas których mordował ludzi i rabował mienie, a to: w Kłodnicy, w majątku Polskich Kolei Państwowych, zrabował dwa konie; we wsi Kazimierów zastrzelił dwóch mieszkańców tejże wioski – Janczurę i Jakubczyka; we wsi Łopiennik, powiat Lublin, zastrzelił jednego gospodarza, Kustra. Dnia 24 września, wraz z bandą oskarżonego Dekutowskiego, dokonał terrorystycznego napadu na wieś Moniaki, powiat Kraśnik, zamieszkałą w większej części przez członków Polskiej Partii Robotniczej, w czasie którego spalił tą wieś, przy czym zamordował jednego mieszkańca tejże wioski, zrabował mienie i inwentarz żywy (karty tomu I 115, 116, tomu II 163, 164). W październiku 1946 roku oskarżony Groński, we wsiach Kępa, Kłodnica i Kazimierów, województwo lubelskie, na mieszkańców nakładał kontrybucję, w wysokości od 5000 do 20000 złotych, przy czym grożąc użyciem broni, zabierał wyznaczone sumy, a niewygodnych mu gospodarzy wypędzał z ich gospodarstw na tereny innych województw. Następnie, we wsi Obleszcze, w rejonie Janowa Lubelskiego, zamordował jednego mieszkańca (karta tomu I 116). W listopadzie 1946 roku oskarżony Groński, we wsi Ratoszyn, powiat Lublin, zamordował Michalaka Stanisława i kilkakrotnie dokonał napadów rabunkowych na spółdzielnię w Ratoszynie, Kłodnicy, Łopienniku i Godowie, podczas których rabował pieniądze i mienie (karta tomu I 116). W styczniu 1947 roku oskarżony Groński mianowany został, przez oskarżonego Dekutowskiego, dowódcą bandy „Misia”, liczącej ponad 30 ludzi, z którą dokonał terrorystycznego napadu we wsi Rudnik, powiat Kraśnik, w czasie którego członkom Polskiej Partii Robotniczej rabował mienie i inwentarz żywy (karty tomu I 116, 119). W lutym 1947 roku banda oskarżonego Grońskiego, we wsi Zaklików, obrabowała spółdzielnię, zabierając różne towary. Po dokonanym rabunku dokonała zbrojnego napadu na grupę funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej i dwóch z nich zamordowała, rabując im broń i amunicję (karta tomu I 119). W marcu 1947 roku oskarżony Groński, w rejonie Chodla, powiat Lublin, spotkał się z oskarżonym Dekutowskim, który w swoim przemówieniu do członków bandy oskarżonego Grońskiego powiedział, że jeśli jest ktoś chory, to może się ujawnić przed komisją amnestyjną, lecz inni nie powinni tego robić. Oskarżony Groński wtedy, od oskarżonego Dekutowskiego, otrzymał rozkaz, ażeby nikogo z bandy, pod żadnym pretekstem, nie zwalniać, a ludziom, których wysyła się do ujawnienia, odbierać broń maszynową i dawać im tylko karabiny (karty tomu I 119, 120, 121, 122, 123). Oskarżony Groński, wraz z częścią swoich ludzi, zgodnie z poleceniem oskarżonego Dekutowskiego, w okresie amnestii nie ujawnił się, lecz nadal prowadził rabunkowo–terrorystyczną działalność. W końcu marca 1947 roku oskarżony Groński, wraz z oskarżonym Miatkowskim ps. „Zawada” i „Wrzosem”, dokonał napadu rabunkowego na spółdzielnię w Urzędowie, w czasie którego zrabował 20000 złotych (karty tomu I 119, 120, 121, 122, 123). W maju 1947 roku oskarżony Groński, wraz z podległą mu bandą, we wsiach Puszno i Godów, dokonał napadów rabunkowych na spółdzielnie, w czasie których rabował mienie (karta tomu I 123). W czerwcu 1947 roku banda oskarżonego Grońskiego, z jego polecenia, dokonała napadu rabunkowego na spółdzielnię w Urzędowie, rabując 85000 złotych, które to pieniądze, w sumie 80000 złotych, oskarżony Groński przekazał oskarżonemu Dekutowskiemu. W tymże miesiącu członkowie bandy oskarżonego Grońskiego, „Zuch” i „Jeleń”, w Janowie Lubelskim, zamordowali dwóch mężczyzn (karta tomu I 123). W lipcu 1947 roku oskarżony Groński, na rozkaz oskarżonego Dekutowskiego, w Ludwinowie, powiat Lublin, zamordował Chłodną Helenę, po czym zameldował mu o dokonanym zabójstwie. Oskarżony Groński w tym czasie wydał rozkaz podwładnej mu bandzie dokonania napadu rabunkowego na majątek w Popkowicach, w czasie którego zrabował konie, broń i inne mienie (karta tomu I 124). W sierpniu oskarżony Groński podwładnych mu ludzi wysłał na tereny Janowa Lubelskiego, zaś sam, ze swoim zastępcą „Zuchem”, posiadaną broń maszynową, w liczbie dziewięciu ręcznych karabinów maszynowych, zamelinował na kolonii Zadworze, powiat Kraśnik, zostawiając dla siebie tylko broń krótką. W tym okresie od „Renka” otrzymał fałszywe dokumenty, a to: książeczkę wojskową, tymczasowe zaświadczenie tożsamości na nazwisko Szumski Andrzej (karty tomu I 124, 128). W początkach września 1947 roku oskarżony Groński został powiadomiony przez członków swojej bandy, że około 10 września 1947 roku ma stawić się na spotkanie z oskarżonym Dekutowskim. W nocy z dnia 10 na 11 września 1947 roku oskarżony Groński, na Kolonii Łubkowskiej, powiat Puławy, skontaktował się z oskarżonym Dekutowskim, oskarżonym Nowickim, oskarżonym Wasilewskim, oskarżonym Pelakiem i innymi. Podczas tego spotkania oskarżony Groński został powiadomiony przez oskarżonego Nowickiego i oskarżonego Dekutowskiego, że są możliwości ucieczki zagranicę, do amerykańskiej strefy okupacyjnej Niemiec, a część ludzi zaangażowanych konspiracyjnie może skorzystać z tej okazji. Oskarżony Groński przyjął propozycję i zdecydował się uciekać zagranicę. W związku z tym od oskarżonego Dekutowskiego otrzymał 4000 złotych oraz kontakt na Nysę i polecenie, ażeby się tam stawił na dzień 15 września 1947 roku. Po spotkaniu oskarżony Groński, wraz z oskarżonym Wasilewskim, pociągiem pojechał do Nysy Łużyckiej, a stamtąd nad granicę, gdzie w dniu 15 września 1947 roku, przez Władze Bezpieczeństwa Publicznego, został zatrzymany (karty tomu I 28, 98, 99, 100, 127). Oskarżony Tudruj Edmund, w okresie okupacji, był członkiem oddziału leśnego Armii Krajowej, pod dowództwem oskarżonego Łukasika, do wyzwolenia wschodnich terenów Polski. Po wyzwoleniu Polski spod okupacji, oskarżony Tudruj Edmund, w maju 1946 roku, nawiązał kontakt organizacyjny z dowódcą dywersyjno–terrorystycznej bandy „Wolności i Niezawisłości”, oskarżonym Łukasikiem, i podczas spotkania, które odbyło się we wsi Sporniak, powiat Lublin, oskarżony Tudruj, po przeprowadzeniu rozmów wstępnych z oskarżonym Łukasikiem i innymi członkami bandy „Wolności i Niezawisłości”, wstąpił w jej szeregi, obierając sobie pseudonim „Mundek”, którym posługiwał się też w okresie okupacji. Jeszcze tego samego dnia, w wyżej wymienionej miejscowości, oskarżony Tudruj, wraz z bandą „Wolności i Niezawisłości” pod dowództwem oskarżonego Łukasika, brał udział w akcji przeciwko jednostce Wojska Polskiego, ostrzeliwując ją z broni maszynowej (karty tomu I 138, 139, 140). W maju 1946 roku oskarżony Tudruj, będąc członkiem dywersyjno–terrorystycznej bandy, od oskarżonego Łukasika otrzymał instrukcje, ażeby rozbijać posterunki Milicji Obywatelskiej, które wyraźnie szkodzą organizacji „Wolność i Niezawisłość”, ażeby bezwzględnie likwidować funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, członków Polskiej Partii Robotniczej oraz sympatyków tychże, zaś fundusze dla utrzymania bandy zdobywać poprzez dokonywanie zbrojnych napadów na poczty, urzędy gminne, pociągi, różne kasy i spółdzielnie (karta 144). W początkach czerwca oskarżony Tudruj, wraz z bandą, udał się do wsi Sporniak, gdzie po urządzonym wiecu przez oskarżonego Łukasika, który nawoływał miejscową ludność do współpracy z bandami, zebrał część mieszkańców negatywnie ustosunkowanych do terrorystyczno–rabunkowej działalności band winowskich i wymierzył karę chłosty, w postaci 25 razów kijem (karty tomu I 73, 140). W czerwcu 1946 roku oskarżony Tudruj, w miejscowości Jaroszewice, powiat Lublin, uprowadził z domu pracownika Bezpieczeństwa Publicznego – Łajkę, którego po uprzednim zmaltretowaniu, na rozkaz oskarżonego Łukasika, zastrzelił w rejonie Bełżyc (karty tomu I 73, 140). W połowie czerwca 1946 roku oskarżony Tudruj, w Bełżycach, powiat Lublin, brał udział w morderstwie Skraińskiego (karta tomu I 140, tomu II 80). W lipcu 1946 roku oskarżony Tudruj, wraz z bandą oskarżonego Łukasika, udał się za Wieprz, w rejon Łęcznej, i tam, wspólnie z bandą „Uskoka”, brał udział w zbrojnym napadzie na jednostkę Wojska Polskiego, ostrzeliwując ją z broni maszynowej. W sierpniu 1946 roku oskarżony Tudruj, na terenie powiatów lubelskiego i lubartowskiego, na czele bandy, w sile pięciu ludzi, dokonał szeregu napadów rabunkowych na ludność polską, której po uprzednim sterroryzowaniu rabował mienie i inwentarz żywy (karty tomu I 140, 141). W nocy z 23 na 24 września 1946 roku oskarżony Tudruj, wraz z bandą oskarżonego Łukasika, dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej w Bełżycach, gdzie po sterroryzowaniu milicjantów zrabował broń i mundury. Bezpośrednio po tym, t.j. 24 września 1946 roku, z wyżej wymienioną bandą, liczącą ponad 60 ludzi, na szosie Bełżyce–Chodel, urządził zasadzkę na jednostkę Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, w czasie której zamordował czternastu żołnierzy Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego i czterech funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej oraz zrabował broń (karty tomu I 75, 141, tomu II 148–153, 165–172). W październiku 1946 roku oskarżony Tudruj, wraz z trzema innymi członkami bandy, we wsi Motycz, powiat Lublin, zamordował dwóch mieszkańców tejże wioski – Tomasika Ignacego i jego ojca, przy czym zranił żonę Tomasika Ignacego oraz zrabował tymże jednego konia i wóz (karty tomu I 75, 76, 142). W końcu października 1946 roku oskarżony Tudruj, w Konopnicy, powiat Lublin, zamordował Mgłowskiego, któremu następnie, wraz z oskarżonym Łukasikiem, zrabował dwa konie i wóz (karty tomu I 75, 76, 142). W grudniu 1946 roku oskarżony Tudruj, na rozkaz oskarżonego Dekutowskiego, objął dowództwo nad dywersyjno–terrorystyczną bandą „Szatana”, liczącą ponad 15 ludzi, wraz z którą udał się z powiatu lubelskiego na tereny powiatu lubartowskiego, gdzie dokonał zbrojnego napadu na urząd gminny w Abramowie, w czasie którego, po sterroryzowaniu urzędników, zrabował z kasy 50000 złotych. Jednocześnie, w tejże miejscowości, dokonał napadu rabunkowego na spółdzielnię, w czasie którego zrabował towary tekstylne i inne towary (karty tomu I 69, 142). Oskarżony Tudruj, w drodze powrotnej z powiatu lubartowskiego na tereny powiatu lubelskiego, w rejonie Sobieszyna, wraz z podległą mu bandą, dokonał napadu rabunkowego na kupców, którym zrabował 10000 złotych (karta tomu I 142). W styczniu 1947 roku oskarżony Tudruj, wraz z podległą mu bandą, na rozkaz oskarżonego Łukasika, ponownie przeniósł się na tereny powiatu lubartowskiego. Tam, w czasie swego pobytu, oskarżony Tudruj podległą mu bandę podzielił na dwie grupy. Jedną grupą dowodził sam, zaś dowództwo nad drugą grupą powierzył „Chłopickiemu”. W okresie stycznia 1947 roku oskarżony Tudruj, na czele obydwu grup, dokonał dwukrotnie zbrojnych napadów na urzędy gminne w Abramowie i Samoklęskach, w czasie których, po sterroryzowaniu urzędników, zrabował z kas 200000 złotych (karta tomu I 143). W lutym 1947 roku oskarżony Tudruj, wraz z podległą mu bandą, wrócił z powrotem na tereny powiatu lubelskiego, gdzie skontaktował się z oskarżonym Łukasikiem, z którym do kwietnia 1947 roku ukrywał się na terenie powiatu lubelskiego (karty tomu I 139, 143, 144, 145). W kwietniu 1947 roku oskarżony Tudruj, na rozkaz oskarżonego Łukasika, podległym mu członkom bandy, którzy chcieli się ujawnić, odebrał broń maszynową, w ilości pięciu sztuk ręcznych karabinów maszynowych, którą zamelinował w rejonie wsi Konopnica, gmina Konopnica, powiat Lublin (karty 63, 135, 137, 145). W maju 1947 roku oskarżony Tudruj otrzymał od oskarżonego Łukasika fałszywe dokumenty na zmyślone nazwisko Grabowski Edmund oraz 65000 złotych, po czym wyjechał na zachodnie tereny Polski, gdzie przebywał do połowy września 1947 roku, ukrywając się pod fałszywym nazwiskiem (karty tomu I 137, 139, 147). W dniu 15 września, na umówionym punkcie kontaktowym, w Warszawie, przy ulicy Bródnowskiej numer 5, oskarżony Tudruj skontaktował się z oskarżonym Łukasikiem i „Borem”, po czym razem z nimi udał się na Pragę, gdzie przy ulicy Targowej 15 mieszkania 103 spotkał się z oskarżonym Nowickim. Podczas tego spotkania oskarżony Tudruj został poinformowany przez oskarżonego Nowickiego, że są możliwości ucieczki zagranicę oraz żeby skorzystał z tych możliwości. Po wyrażeniu zgody oskarżony Tudruj, wraz z oskarżonym Łukasikiem, otrzymali dalsze kontakty od oskarżonego Nowickiego, i tegoż dnia, t.j. 15 września, wieczorem, z Warszawy, pociągiem, wyjechali do Nysy Łużyckiej, a stamtąd nad granicę, gdzie w dniu 16 września 1947 roku, przez Władze Bezpieczeństwa Publicznego, zostali zatrzymani (karty tomu I 29, 139). Oskarżony Miatkowski Jerzy, w okresie okupacji, był członkiem organizacji Armia Krajowa na terenie Warszawy, aż do chwili wybuchu Powstania Warszawskiego w 1944 roku. Po wyzwoleniu Polski spod okupacji, oskarżony Miatkowski Jerzy, wraz z członkiem bandy „Wolności i Niezawisłości” – Sochackim, w grudniu 1945 roku, wyjechał z Warszawy na tereny województwa lubelskiego, gdzie, po nawiązaniu kontaktu z organizacją „Wolność i Niezawisłość” w styczniu 1946 roku, wstąpił do dywersyjno–terrorystycznej bandy „Wolności i Niezawisłości”, dowodzonej przez oskarżonego Dekutowskiego, i rozpoczął swoją zbrodniczą działalność w jednej z jego grup, pod dowództwem „Renka”, na terenie gminy Chodel, powiat Lublin (karty tomu I 152, 153, 160). W dniu 14 lutego 1946 roku, wraz z bandą, w sile ponad 15 ludzi, na szosie Kraśnik–Lublin, dokonał napadu rabunkowgo na przejeżdżający samochód Zarządu Drogowego w Kraśniku, w czasie którego zrabował dwie i pół tony mąki, 150 kilogramów benzyny oraz 200 kilogramów tranu (karta tomu I 160, tomu II 17). W kwietniu 1946 roku oskarżony Miatkowski, we wsi Ratoszyn, powiat Lublin, dokonał napadu rabunkowego na mieszkańca tejże wioski, któremu zrabował dwa konie i wóz (karta tomu I 156). W początkach maja 1946 roku oskarżony Miatkowski został przydzielony do bandy dowodzonej bezpośrednio przez oskarżonego Dekutowskiego i działał na terenie gminy Chodel, powiat Lublin. Po upływie miesiąca czasu, w czerwcu 1946 roku, oskarżony Miatkowski, wraz z bandą, udając się na tereny powiatu lubartowskiego, celem skontaktowania się z „Uskokiem”, w Lesie Radzickim, dokonał zbrojnego napadu na jednostkę Wojska Polskiego, ostrzeliwując ją z broni maszynowej (karta tomu I 156). W czerwcu 1946 roku oskarżony Miatkowski, przez oskarżonego Dekutowskiego, mianowany został jego adiutantem i otrzymał stopień podporucznika. Na krótko przed Referendum, oskarżony Miatkowski, w Grondach, powiat Lublin, wraz z oskarżonym Dekutowskim, spotkał się z Inspektorem Inspektoratu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości”, oskarżonym Nowickim. Podczas tego spotkania oskarżony Miatkowski otrzymał od oskarżonego Nowickiego polecenie, ażeby w okresie zbliżającego się Referendum rozpowszechniał na szeroką skalę, wśród społeczeństwa, ulotki o treści antypaństwowej (karta tomu I 160). W początkach sierpnia 1946 roku oskarżony Miatkowski, wraz z bandą oskarżonego Dekutowskiego, udał się na tereny województwa rzeszowskiego i w miasteczku Czudec dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej oraz na mieście zatrzymał jednego milicjanta, któremu, po sterroryzowaniu, zrabował broń i mundur (karty tomu I 157, 47, 48, 49). W sierpniu 1946 roku, na terenie województwa rzeszowskiego, w rejonie Wisłoka, dokonał zbrojnego napadu na obóz Polskiego Czerwonego Krzyża, w czasie którego zrabował jeden automat pepeszę, lekarstwa i żywność (karty tomu I 150, 157, 158, 47, 48, 49). We wrześniu 1946 roku oskarżony Miatkowski, wracając z bandą z województwa rzeszowskiego na tereny województwa lubelskiego, w lasach janowskich, dokonał zbrojnego napadu na jednostkę Wojska Polskiego, ostrzeliwując ją z broni maszynowej (karta tomu I 157). We wrześniu 1946 roku oskarżony Miatkowski, wraz z bandą, dokonał zbrojnego napadu na pociąg osobowy na odcinku kolejowym Mielec–Dębica, w czasie którego zamordował oficera Urzędu Bezpieczeństwa, zaś pozostałych żołnierzy rozbroił, rabując im broń i mundury (karty tomu I 47, 48, 49, 156, 157, 158). W dniu 24 września 1946 roku oskarżony Miatkowski, wraz z bandą dokonał terrorystycznego napadu na wieś Moniaki, w powiecie kraśnickim, zamieszkałą w większej części przez członków Polskiej Partii Robotniczej. Podczas tego napadu spalił tą wieś, przy czym zamordował jednego mieszkańca i grabił mienie oraz inwentarz żywy (karty tomu I 49, 116, 158, tomu II 160–164). Po dokonaniu wyżej wymienionych napadów, oskarżony Miatkowski, wraz z bandą pod dowództwem oskarżonego Dekutowskiego, udał się na tereny powiatu zamojskiego. Tam, w dniu 26 października 1946 roku, dokonał zbrojnego napadu na państwową cukrownię w Klemensowie, gdzie, po rozbrojeniu ochrony, zrabował 75 kilogramów cukru, 52 pasy transmisyjne, 9 koni i 9 kabeków (karty tomu I 49, 158, tomu II 201, 202). W marcu 1947 roku oskarżony Miatkowski, wraz z oskarżonym Grońskim i „Wrzosem”, w Urzędowie, powiat Kraśnik, dokonał napadu rabunkowego na spółdzielnię, w czasie którego zrabował 20000 złotych (karty tomu I 123, 158). W kwietniu 1947 roku oskarżony Miatkowski ujawnił się przed komisją amnestyjną w Lublinie, lecz kontakty organizacyjne z członkami dywersyjno–terrorystycznych band „Wolności i Niezawisłości” utrzymywał w dalszym ciągu. W okresie od maja do września 1947 roku, na terenie Warszawy, oskarżony Miatkowski kontaktował się z oskarżonym Nowickim, oskarżonym Dekutowskim, „Wisłą”, „Wrzosem” i „Jadzinkiem” (karty tomu I 153, 161). W dniu 15 września 1947 roku oskarżony Miatkowski, w Warszawie, przy ulicy Mokotowskiej 45, skontaktował się z oskarżonym Dekutowskim i oskarżonym Pelakiem. Podczas tego spotkania oskarżony Miatkowski, wspólnie z oskarżonym Dekutowskim i oskarżonym Pelakiem, omówili sprawę nielegalnego przejścia granicy polskiej, celem przedostania się do amerykańskiej strefy okupacyjnej Niemiec. Następnie oskarżony Miatkowski, z wyżej wymienionymi, pojechał na Pragę, gdzie przy ulicy Targowej 15 mieszkania 103 skontaktował się z dalszymi członkami nielegalnej organizacji „Wolność i Niezawisłość”, a to: oskarżonym Łukasikiem, oskarżonym Tudrujem i „Borem”, z którymi, w krótkiej rozmowie, poinformował się co do dalszej drogi zagranicę i ustalił następny punkt spotkania w Nysie Łużyckiej. Bezpośrednio z Pragi poszedł do pociągu i w godzinach wieczornych odjechał w kierunku polskiej granicy zachodniej, do Nysy, gdzie dnia 16 września 1947 roku został zatrzymany przez Organa Bezpieczeństwa Publicznego (karty tomu I 153, 159, 161). Oskarżony Wasilewski Arkadiusz, w okresie okupacji, był członkiem oddziału leśnego Armii Krajowej pod dowództwem „Małego”, na terenie województwa lubelskiego, aż do wkroczenia Wojska Polskiego i Armii Radzieckiej. Po wyzwoleniu Polski spod okupacji, oskarżony Wasilewski Arkadiusz, w maju 1945 roku, zdezerterował z Centrum Wyszkolenia Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, w Andrzejowicach koło Łodzi (numer poczty polowej 21640–A), i udał się na tereny województwa lubelskiego, gdzie po upływie dwóch dni nawiązał kontakt organizacyjny z dowódcą dywersyjno–terrorystycznych band „Wolności i Niezawisłości”, oskarżonym Dekutowskim. Podczas tego spotkania, które odbyło się w Urzędowie, powiat Lublin, oskarżony Wasilewski, po przeprowadzeniu rozmów wstępnych z oskarżonym Dekutowskim i innymi członkami bandy „Wolności i Niezawisłości”, dobrowolnie wstąpił w jej szeregi (karty tomu I 167, 174). Wkrótce po tym oskarżony Wasilewski przydzielony został do bandy „Juranda”, która była jedną z licznych grup dywersyjno–terrorystycznych oskarżonego Dekutowskiego. Tam otrzymał broń palną, kabeka niemieckiego, i wraz z bandą operował w lasach lipskich, na terenie powiatu janowskiego (karta tomu I 174). W lipcu 1945 roku oskarżony Wasilewski, w lasach lipskich, brał udział w akcji przeciwko jednostkom Wojska Polskiego, ostrzeliwując je z broni palnej. Następnie, wraz z bandą, przeszedł rzekę San i tam dokonał zbrojnego napadu na jednostkę Armii Radzieckiej, ostrzeliwując ją z broni maszynowej (karta tomu I 174). Po kilkudniowym pobycie za Sanem, oskarżony Wasilewski wrócił z powrotem na tereny województwa lubelskiego, i w początkach sierpnia 1945 roku, w Urzędowie, skontaktował się z komendantem placówki „Wolności i Niezawisłości” – Gajewskim ps. „Oset”. Podczas spotkania oskarżony Wasilewski, na własne żądanie, otrzymał od Gajewskiego fałszywe dowody na nazwisko Krysiak Tadeusz (karta tomu I 174). W październiku 1945 roku oskarżony Wasilewski, w Lublinie, przed komisją amnestyjną, ujawnił się jako Krysiak Tadeusz, nie ujawnił zaś swego nazwiska prawdziwego i danych personalnych (karta tomu I 174). Oskarżony Wasilewski, po ujawnieniu, na nowo rozpoczął działalność terrorystyczno–rabunkową w bandzie oskarżonego Dekutowskiego. W grudniu 1945 roku, wraz z porucznikiem „Wrzosem”, we wsi Nowa Góra, powiat Puławy, zrabował z magazynu 14 worków zboża, które zawiózł do wsi Jeżów, i tam, podczas pilnowania tego zboża, przez Władze Bezpieczeństwa Publicznego został zatrzymany i przewieziony do więzienia w Lublinie (karty tomu I 167, 168, 174). Po wyjściu z więzienia oskarżony Wasilewski ponownie nawiązał kontakt organizacyjny z oskarżonym Dekutowskim, od którego otrzymał 30000 złotych, jako zapomogę, a w styczniu 1947 roku na nowo wstąpił do dywersyjno–terrorystycznej bandy „Wolności i Niezawisłości”, gdzie został przydzielony do grupy „Renka” (karty tomu I 168, 175). W styczniu 1947 roku oskarżony Wasilewski, w Chodlu, powiat Lublin, dokonał zbrojnego napadu na urzędnika państwowego, któremu, pod groźbą użycia broni, zrabował 22000 złotych (karta tomu I 170). W marcu 1947 roku oskarżony Wasilewski, wraz z członkiem bandy, „Zimnym”, w Chodlu, powiat Lublin, dokonał zbrojnego napadu na urząd gminny, w czasie którego zamordował jednego funkcjonariusza Milicji Obywatelskiej, zaś dwóch poranił i zrabował broń (karta tomu I 170). W połowie kwietnia 1947 roku oskarżony Wasilewski, w Ratoszynie, powiat Lublin, dokonał napadu rabunkowego na spółdzielnię, podczas którego zrabował wszystkie znajdujące się tam towary tekstylne, po czym zostawił pokwitowanie, że towar ten został zabrany na rzecz oddziału „Zapory” (karta tomu I 170). W sierpniu 1947 roku oskarżony Wasilewski, w Pusznie, powiat Puławy, dokonał napadu terrorystycznego na sklepikarza, którego, pod groźbą użycia broni, zmusił do otwarcia spółdzielni, skąd zrabował towary tekstylne i 19000 złotych gotówką (karta tomu I 171). W dniu około 10 września 1947 roku oskarżony Wasilewski, na Kolonii Łubkowskiej, powiat Puławy, skontaktował się z oskarżonym Dekutowskim. Podczas tego spotkania, na którym był obecny oskarżony Nowicki, oskarżony Dekutowski oświadczył oskarżonemu Wasilewskiemu, że musi uciekać zagranicę, do amerykańskiej strefy okupacyjnej Niemiec, ponieważ są takie możliwości. Oskarżony Wasilewski, po wyrażeniu zgody na wyjazd, otrzymał od oskarżonego Dekutowskiego 4000 złotych oraz kontakty na Nysę Łużycką, z tym, żeby na oznaczonym punkcie stawił się na 15 września 1947 roku. Oskarżony Wasilewski, po odbytym spotkaniu, zdał swoją krótką broń, „Visa”, członkom bandy pozostającym w terenie, a sam, wraz z oskarżonym Grońskim, pociągiem wyjechał do Nysy Łużyckiej, a stamtąd nad granicę, gdzie w dniu 15 września 1947 roku, przez Władze Bezpieczeństwa Publicznego, został zatrzymany (karta tomu I 169). Oskarżony Pelak Tadeusz, w okresie okupacji, był członkiem oddziału dywersyjnego pod dowództwem oskarżonego Dekutowskiego, na terenie województwa lubelskiego, aż do wkroczenia Wojska Polskiego i Armii Radzieckiej. Po wyzwoleniu Polski spod okupacji, oskarżony Pelak Tadeusz, w sierpniu 1944 roku, w Opolu, powiat Puławy, stawił się na komisję poborową w Rejonowie Komendzie Uzupełnień, gdzie został zakwalifikowany jako zdolny do pełnienia służby w odrodzonym Wojsku Polskim. Jednak oskarżony Pelak, w myśl wydanych instrukcji, przez nielegalną organizację Armia Krajowa, której był członkiem, do Wojska Polskiego nie stawił się i obowiązku tego nie wykonał (karty tomu I 180, 184). W maju 1945 roku oskarżony Pelak, w Ignacowie, powiat Lublin, skontaktował się z dowódcą dywersyjno–terrorystycznej bandy Armii Krajowej, „Duchem”, i po przeprowadzeniu wstępnych rozmów dobrowolnie wstąpił w szeregi tejże bandy, gdzie rozpoczął swoją zbrodniczą działalność (karta tomu I 184). W czerwcu 1945 roku oskarżony Pelak, wraz z bandą pod dowództwem oskarżonego Dekutowskiego, w Bychawie, powiat Lublin, dokonał zbrojnego napadu na posterunek Milicji Obywatelskiej, w czasie którego zrabował broń i mundury. Po upływie kilku dni oskarżony Pelak, wraz z bandą, w sile ponad 60 ludzi, dokonał napadu terrorystycznego na wioskę Huta Turobińska, powiat Krasnystaw, zamieszkałą w większej części przez członków Polskiej Partii Robotniczej. Podczas tego napadu spalił kilkanaście gospodarstw oraz zrabował mienie i inwentarz żywy mieszkańcom tejże wioski (karty tomu I 39, 105, 106, 184). Po dokonaniu wyżej wymienionych napadów, oskarżony Pelak, wraz z bandą, przeniósł się na tereny powiatu janowskiego, gdzie dopuszczał się napadów i grabieży na ludność wiejską (karta tomu I 184). W okresie amnestii, jesienią 1945 roku, oskarżony Pelak ujawnił się przed komisją w Lublinie, zdał tylko częściowo broń, t.j. kabeka, a pozostawił przy sobie pistolet „Mauzer” (karty tomu I 180, 184). Po ujawnieniu oskarżony Pelak ponownie rozpoczął pracę konspiracyjną w ramach organizacji „Wolność i Niezawisłość” i pełnił funkcję skrzynki kontaktowej na terenie wioski Halinówka, powiat Puławy (karta tomu I 183). Oskarżony Pelak, jako skrzynka kontaktowa, w podległym mu terenie zbierał wiadomości informacyjne o ruchach Wojska Polskiego, grup operacyjnych Urzędu Bezpieczeństwa, Milicji Obywatelskiej. Zebrane wiadomości, drogą osobistych meldunków, przekazywał dowódcom band dywersyjno–terrorystycznych, w szczególności „Duchowi”. Ponadto oskarżony Pelak kontaktował ze sobą członków organizacji „Wolność i Niezawisłość”, którym udzielał potrzebnych im informacji oraz noclegów lub schronienia (karty tomu I 182, 183). W dniu 23 sierpnia 1946 roku oskarżony Pelak, wraz z Czempińskim ps. „Zbych”, we wsi Wilkołaz, powiat Kraśnik, zamordował dwóch funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej – Kuśmierza Józefa i Wiaka Edmunda, oraz ranił członka Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, Kaźmieraka Jana, po czym zabitym zrabował broń, t.j. dwa automaty pepesze i dwa pistolety (karta tomu I 182, tomu II 132, 134, 135). Podczas amnestii, w marcu 1947 roku, oskarżony Pelak ponownie ujawnił się w Lublinie, lecz pracy konspiracyjnej nie zaprzestał. W okresie od maja do lipca 1947 roku, w sprawach organizacyjnych, kontaktował się z oskarżonym Dekutowskim, kapitanem „Wisłą”, „Lotnikiem” i „Januszkiem”, i poruszał sprawy związane z działalnością terrorystyczną (karty tomu I 180, 184, 185). W dniu 2 września 1947 roku oskarżony Pelak, we wsi Łubki, powiat Puławy, spotkał się z oskarżonym Dekutowskim, „Lotnikiem” i „Januszkiem”. Podczas tego spotkania oskarżony Pelak, w rozmowie z oskarżonym Dekutowskim, dowiedział się, iż część członków dywersyjno–terrorystycznych band „Wolności i Niezawisłości” wyjeżdża nielegalnie zagranicę, gdyż są ku temu możliwości. Oskarżony Pelak, czując się zagrożony w terenie, zdecydował się również wyjechać, wraz z innymi, i w związku z tym omówił z oskarżonym Dekutowskim następne spotkanie, celem zacięgnięcia bliższych danych w związku z wyjazdem (karty tomu I 180, 181, 185). W dniu 10 września 1947 roku oskarżony Pelak, we wsi Budy, powiat Puławy, ponownie skontaktował się z oskarżonym Dekutowskim, który był w towarzystwie oskarżonego Nowickiego, oskarżonego Grońskiego, oskarżonego Wasilewskiego oraz „Kędziorka”, „Januszka” i „Lotnika”. Podczas tego spotkania oskarżony Dekutowski wytypował ilość osób, które, wraz z nim i oskarżonym Nowickim, miały jechać zagranicę, zaliczając i oskarżonego Pelaka (karta tomu I 185). Po wyżej wymienionym spotkaniu, oskarżony Pelak otrzymał od oskarżonego Dekutowskiego broń krótką – pistolet 15–strzałowy, którym posługiwał się aż do odjazdu. W dniu 15 września, wraz z oskarżonym Dekutowskim, przyjechał do Warszawy, i tu, przy ulicy Mokotowskiej 45, skontaktował się z oskarżonym Miatkowskim, wraz z którym, w dniu 15 września, udał się na punkt kontaktowy na Pragę, przy ulicy Targowej numer 15 mieszkania 103. Oskarżony Pelak, wraz z oskarżonymi Dekutowskim i Miatkowskim, po zasięgnięciu dalszych kontaktów granicznych, tegoż dnia wyjechał pociągiem do Nysy, gdzie 16 września 1947 roku został zatrzymany przez Władze Bezpieczeństwa Publicznego (karty tomu I 180, 185). Na podstawie powyższego oskarżam: 1) Nowickiego Władysława, syna Aleksandra i Antoniny, urodzonego 25 sierpnia 1909 roku w Pińsku, narodowości polskiej, wyznania rzymsko–katolickiego, żonatego, z wyższym wykształceniem, prawnika, bez zajęcia, oficera rezerwy, majątku nie posiadającego, ze słów nie karanego, bez stałego miejsca zamieszkania, o to, że: I) Nowicki Władysław w okresie od sierpnia 1945 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, na terenie Polski, działając w zamiarze usunięcia przemocą Krajowej Rady Narodowej, Rządu Jedności Narodowej, a następnie Sejmu Ustawodawczego i Rządu Rzeczypospolitej Polskiej, zagarnięcia ich władzy i zmiany ustroju Państwa Polskiego, brał udział w nielegalnym związku „Wolność i Niezawisłość” („WiN”), gdzie występując pod pseudonimem „Stefan” do lutego 1946 roku pełnił funkcję kierownika działu propagandowego Obwodu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości”, a później Komendanta Obwodu Lubelskiego, zaś od lipca 1946 roku Inspektora Inspektoratu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości”, przy czym działalność jego przejawiała się tym, iż jako szef propagandy Obwodu Lubelskiego kontaktował się z Komendantem Obwodu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości” – Abraszewskim ps. „Boruta”, dostarczając mu zredagowane przez siebie artykuły o treści antypaństwowej, które po przedrukowaniu, w formie odezw, rozpowszechniał w dużych ilościach wśród społeczeństwa; jako Komendant Obwodu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości”, prócz działalności wspomnianej wyżej, zbierał, za pośrednictwem podległej mu sieci wywiadowczej, wiadomości stanowiące tajemnicę państwową, które w formie raportów przesyłał do Inspektoratu; jako Inspektor Inspektoratu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości”, kierował działalnością dywersyjno–terrorystyczną podporządkowanych mu band leśnych „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego; utrzymywał łączność organizacyjną z dowódcami band – Dekutowskim ps. „Zapora”, jego zastępcą kapitanem „Wisłą”, Łukasikiem ps. „Ryś”, Grońskim ps. „Żbik”, „Uskokiem”, „Jadzinkiem”, „Renkiem” i innymi, którym wydawał rozkazy mordowania żołnierzy Wojska Polskiego, sprzymierzonej Armii Radzieckiej, funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, Milicji Obywatelskiej i Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, dokonywania zbrojnych napadów na urzędy i instytucje państwowe, samorządowe i społeczne; II) W okresie od lipca 1946 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, jako Inspektor Inspektoratu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości”, podżegał, w formie wydawanych rozkazów, do dokonywania gwałtownych zamachów, z bronią w ręku, na jednostki Wojska Polskiego, sprzymierzonej Armii Radzieckiej, Urzędy Bezpieczeństwa Publicznego, posterunki Milicji Obywatelskiej i Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, urzędy administracji państwowej, samorządowej i społecznej, funkcjonariuszy wyżej wymienionych urzędów i partii politycznych oraz rabunku mienia państwowego. Na skutek wydanych rozkazów podległe mu bandy „Wolności i Niezawisłości”, pod dowództwem Dekutowskiego ps. „Zapora”, na terenie Polski, dokonały szeregu zamachów terrorystyczno–rabunkowych; III) W okresie od lipca 1946 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, jako Inspektor Inspektoratu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości”, podżegał, w formie wydawanych rozkazów, do mordowania obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. Na skutek wydanych rozkazów podległe mu bandy, na terenie Polski, dokonały szeregu zabójstw. IV) W okresie od lipca 1946 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, jako Inspektor Inspektoratu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości”, podżegał, w formie wydawanych rozkazów, do zabierania, przy użyciu przemocy, mienia, celem przywłaszczenia. Na skutek wydanych rozkazów podległe mu bandy „Wolności i Niezawisłości”, na terenie Polski, dokonały szeregu napadów rabunkowych; V) W okresie od lipca 1946 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, jako Inspektor Inspektoratu Lubelskiego „Wolności i Niezawisłości”, podżegał, w formie wydawanych rozkazów, podległe mu bandy „Wolności i Niezawisłości” do przechowywania, bez zezwolenia, broni palnej, granatów, min i amunicji. VI) W okresie od sierpnia 1945 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, celem użycia za autentyczne, zbywał podrobione świadectwa tożsamości i świadectwa dotyczące stosunków osobistych. Czyny te stanowią przestępstwa przewidziane w artykułach: punkt I) artykule 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27); punkt II) artykule 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27) w związku z artykułem 1 § 1, 2 i 3 Dekretu o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192) w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt III) artykule 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27) w związku z artykułem 225 § 1 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt IV) artykule 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27) w związku z artykułem 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt V) artykule 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27) w związku z artykułem 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192); punkt VI) artykule 191 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571). 2) Dekutowskiego Hieronima, syna Jana i Marii, urodzonego 24 września 1918 roku w Tarnobrzegu, województwo rzeszowskie, Polaka, wyznania rzymsko–katolickiego, bez zawodu, wykształcenia średniego, kawalera, dowódcę dywersyjnych oddziałów „Wolności i Niezawisłości”, majora z organizacji „Wolność i Niezawisłość”, w Wojsku Polskim nie służącego, majątku nie posiadającego, ze słów nie karanego, bez stałego miejsca zamieszkania, o to, że: VII) Dekutowski Hieronim, w okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, na terenie Polski, działając w zamiarze usunięcia przemocą Krajowej Rady Narodowej, Rządu Tymczasowego, Rządu Jedności Narodowej, a następnie Sejmu Ustawodawczego i Rządu Rzeczypospolitej Polskiej, zagarnięcia ich władzy i zmiany ustroju Państwa Polskiego, brał udział w nielegalnych związkach Armii Krajowej (A.K.) i „Wolności i Niezawisłości” („WiN”), gdzie, występując pod pseudonimami „Piątek” i „Zapora”, pełnił funkcję dowódcy dywersyjno–terrorystycznych band „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego; kierował działalnością dywersyjno–terrorystyczną podporządkowanych mu band leśnych „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego i innych województw, przy czym osobiście, z bronią w ręku, brał czynny udział w szeregu napadach terrorystyczno–rabunkowych; utrzymywał łączność organizacyjną z Nowickim ps. „Stefan”, od którego otrzymywał instrukcje i nastawienia, oraz z dowódcami poszczególnych band – Łukasikiem ps. „Ryś”, Grońskim ps. „Żbik”, Tudrujem ps. „Mundek”, „Uskokiem”, „Szatanem”, „Jadzinkiem”, „Renkiem”, „Borem” i innymi, którym wydawał rozkazy mordowania żołnierzy Wojska Polskiego i sprzymierzonej Armii Radzieckiej, funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, Milicji Obywatelskiej, Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej i obywateli Rzeczypospolitej Polskiej, dokonywania zbrojnych napadów na urzędy i instytucje państwowe, samorządowe i społeczne. VIII) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako dowódca dywersyjno–terrorystycznych band „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego i innych województw, wraz z podległą mu bandą, dokonał szeregu gwałtownych zamachów, z bronią w ręku, na jednostki Wojska Polskiego i sprzymierzonej Armii Radzieckiej, Urzędy Bezpieczeństwa Publicznego, posterunki Milicji Obywatelskiej i Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, urzędy administracji państwowej, samorządowej i społecznej, funkcjonariuszy wyżej wymienionych urzędów i partii politycznych, rabując przy tym mienie państwowe. IX) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako dowódca dywersyjno–terrorystycznych band „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego i innych województw, wraz z podległą mu bandą, zabierał, przy użyciu przemocy, mienie, w celu przywłaszczenia. X) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako dowódca dywersyjno–terrorystycznych band „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, podżegał, w formie wydawanych rozkazów, do dokonywania gwałtownych zamachów, z bronią w ręku, na jednostki Wojska Polskiego i sprzymierzonej Armii Radzieckiej, Urzędy Bezpieczeństwa Publicznego, posterunki Milicji Obywatelskiej i Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, urzędy administracji państwowej, samorządowej i społecznej, funkcjonariuszy wyżej wymienionych urzędów i partii politycznych oraz rabunku mienia państwowego. Na skutek wydanych rozkazów podległe mu bandy „Wolności i Niezawisłości”, na terenie Polski, dokonały szeregu zamachów terrorystyczno–rabunkowych. XI) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako dowódca dywersyjno–terrorystycznych band „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, podżegał, w formie wydawanych rozkazów, do mordowania obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. Na skutek wydanych rozkazów podległe mu bandy „Wolności i Niezawisłości”, na terenie Polski, dokonały szeregu zabójstw. XII) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września, jako dowódca dywersyjno–terrorystycznych band „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, podżegał, w formie wydawanych rozkazów, do zabierania, przy użyciu przemocy, mienia, celem przywłaszczenia. Na skutek wydanych rozkazów podległe mu bandy „Wolności i Niezawisłości”, na terenie Polski, dokonały szeregu napadów rabunkowych. XIII) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako dowódca dywersyjno–terrorystycznych band „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, przechowywał, bez zezwolenia, dużą ilość broni palnej, granatów, min i amunicji. XIV) W okresie od maja 1947 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, na terenie Polski, używał za autentyczne podrobione dokumenty na zmyślone nazwisko Piątek Mieczysław. Czyny te stanowią przestępstwa przewidziane w artykułach: punkt VII) artykuł 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27); punkt VIII) artykuł 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192) w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt IX) artykuł 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt X) artykuł 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27) w związku z artykułem 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192) w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XI) artykuł 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27) w związku z artykułem 225 § 1 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XII) artykuł 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27) w związku z artykułem 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XIII) artykuł 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192); punkt XIV) artykuł 191 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571). 3) Łukasika Stanisława, syna Feliksa i Heleny, urodzonego 2 sierpnia 1918 roku w Lublinie, Polaka, wyznania rzymsko–katolickiego, wykształcenie sześć klas gimnazjum, wojskowego, kapitana organizacji „Wolność i Niezawisłość”, w Wojsku Polskim służącego w latach 1933–1939, żonatego, majątku nie posiadającego, ze słów nie karanego, bez stałego miejsca zamieszkania, o to, że: XV) Łukasik Stanisław, w okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, na terenie Polski, działając w zamiarze usunięcia przemocą Krajowej Rady Narodowej, Rządu Tymczasowego, Rządu Jedności Narodowej, a następnie Sejmu Ustawodawczego i Rządu Rzeczypospolitej Polskiej, zagarnięcia ich władzy i zmiany ustroju Państwa Polskiego, brał udział w nielegalnych związkach Armii Krajowej (A.K.) i „Wolność i Niezawisłość” („WiN”), gdzie występując pod pseudonimami „Nowakowski” i „Ryś” pełnił funkcję dowódcy bandy dywersyjno–terrorystycznej na terenie województwa lubelskiego, kierował pracą dywersyjno–terrorystyczną podległych mu band, wydawał rozkazy i instrukcje podległym mu bandom zawierające się w morderstwach żołnierzy Wojska Polskiego, sprzymierzonej Armii Czerwonej, funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, Milicji Obywatelskiej oraz w dokonywaniu napadów na urzędy i instytucje państwowe, samorządowe i społeczne, przy czym osobiście brał czynny udział w szeregu zbrojnych napadach dywersyjno–terrorystycznych, utrzymywał łączność organizacyjną z członkami „Wolności i Niezawisłości”, w szczególności z Nowickim ps. „Stefan”, Dekutowskim ps. „Zapora”, Grońskim ps. „Żbik”, Tudrujem ps. „Mundek”, „Borem” i innymi; XVI) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako dowódca dywersyjno–terrorystycznej bandy „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, wraz z podległą mu bandą, dokonał szeregu gwałtownych zamachów, z bronią w ręku, na jednostki Wojska Polskiego i sprzymierzonej Armii Radzieckiej, Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, posterunki Milicji Obywatelskiej i Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, urzędy administracji państwowej, samorządowej i społecznej, funkcjonariuszy wyżej wymienionych urzędów i partii politycznych, rabując przy tym mienie państwowe. XVII) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako dowódca dywersyjno–terrorystycznej bandy „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, mordował obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. XVIII) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako dowódca dywersyjno–terrorystycznej bandy „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, wraz z podległą mu bandą, zabierał, przy użyciu przemocy, mienie, w celu przywłaszczenia. XIX) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako dowódca dywersyjno–terrorystycznej bandy „Wolności i Niezawisłości”, podżegał, w formie wydawanych rozkazów, do dokonywania gwałtownych zamachów, z bronią w ręku, na jednostki Wojska Polskiego i sprzymierzonej Armii Radzieckiej, Urzędy Bezpieczeństwa Publicznego, posterunki Milicji Obywatelskiej i Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, urzędy administracji państwowej, samorządowej i społecznej, funkcjonariuszy wyżej wymienionych urzędów i partii politycznych oraz rabunku mienia państwowego. Na skutek wydanych rozkazów podległe mu bandy „Wolności i Niezawisłości”, na terenie województwa lubelskiego, dokonały szeregu zamachów terrorystyczno–rabunkowych. XX) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako dowódca dywersyjno–terrorystycznej bandy „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, podżegał, w formie wydawanych rozkazów, do mordowania obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. Na skutek wydanych rozkazów podległe mu bandy „Wolności i Niezawisłości”, na terenie województwa lubelskiego, dokonały szeregu zabójstw. XXI) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako dowódca dywersyjno–terrorystycznej bandy „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, podżegał, w formie wydawanych rozkazów, do zabierania, przy użyciu przemocy, mienia, celem przywłaszczenia. Na skutek wydanych rozkazów podległe mu bandy, na terenie województwa lubelskiego, dokonały szeregu napadów rabunkowych. XXII) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako dowódca bandy dywersyjno–terrorystycznej „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, przechowywał, bez zezwolenia, dużą ilość broni palnej, granatów, min i amunicji. XXIII) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września, na terenie Polski, używał za autentyczne podrobione dokumenty na zmyślone nazwisko Nowakowski Stanisław. Czyny te stanowią przestępstwa przewidziane w artykułach: punkt XV) artykuł 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27); punkt XVI) artykuł 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192) w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XVII) artykuł 225 § 1 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XVIII) artykuł 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XIX) artykuł 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27) w związku z artykułem 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192) w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XX) artykuł 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27) w związku z artykułem 225 § 1 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XXI) artykuł 27 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27) w związku z artykułem 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XXII) artykuł 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192); punkt XXIII) artykuł 191 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571). 4) Grońskiego Romana, syna Konstantego i Janiny, urodzonego 28 lutego 1926 roku w Kraśniku, województwo lubelskie, Polaka, wyznania rzymsko–katolickiego, wykształcenie siedem klas szkoły powszechnej i jeden rok szkoły mechanicznej, z zawodu ślusarza, bez zajęcia, w Wojsku Polskim nie służącego, kawalera, majątku nie posiadającego, ze słów nie karanego, bez stałego miejsca zamieszkania, o to, że: XXIV) Groński Roman, w okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, na terenie Polski, działając w zamiarze usunięcia przemocą Krajowej Rady Narodowej, Rządu Tymczasowego, Rządu Jedności Narodowej, a następnie Sejmu Ustawodawczego i Rządu Rzeczypospolitej Polskiej, zagarnięcia ich władzy i zmiany ustroju Państwa Polskiego, brał udział w nielegalnych związkach Armii Krajowej (A.K.) i „Wolność i Niezawisłość” („WiN”), gdzie występując pod pseudonimami „Szumski Andrzej” i „Żbik” był członkiem bandy dywersyjno–terrorystycznej pod dowództwem Dekutowskiego ps. „Zapora” na terenie województwa lubelskiego, a od maja 1946 roku, pełniąc funkcję dowódcy specjalnej grupy likwidacyjnej, tzw. „żandarmerii”, występującej pod nazwą „3/IV”, na terenie województwa lubelskiego, kierował działalnością terrorystyczną podległych mu ludzi, przy czym osobiście brał czynny udział w szeregu zbrojnych napadach dywersyjno–terrorystycznych, zawierających się w zabójstwach żołnierzy Wojska Polskiego, sprzymierzonej Armii Radzieckiej, funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, Milicji Obywatelskiej oraz w napadach na urzędy i instytucje państwowe, samorządowe i społeczne, utrzymywał łączność organizacyjną z członkami „Wolności i Niezawisłości”, w szczególności z Dekutowskim ps. „Zapora”, Nowickim ps. „Stefan”, Łukasikiem ps. „Ryś” i innymi. XXV) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, jako członek bandy dywersyjno–terrorystycznej, a od maja 1946 roku jako dowódca specjalnej grupy likwidacyjnej „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego i innych województw, dokonał szeregu gwałtownych zamachów, z bronią w ręku, na jednostki Wojska Polskiego i sprzymierzonej Armii Radzieckiej, Urzędy Bezpieczeństwa Publicznego, posterunki Milicji Obywatelskiej i Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, urzędy administracji państwowej, samorządowej i społecznej, funkcjonariuszy wyżej wymienionych urzędów i partii politycznych, rabując przy tym mienie państwowe; XXVI) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, jako członek bandy dywersyjno–terrorystycznej, a od maja 1946 roku jako dowódca specjalnej grupy likwidacyjnej „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego i innych województw, mordował obywateli Rzeczypospolitej Polskiej; XXVII) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, jako członek bandy dywersyjno–terrorystycznej, a od maja 1946 roku jako dowódca specjalnej grupy likwidacyjnej „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego i innych województw, wraz z podległą mu bandą zabierał, przy użyciu przemocy, mienie, w celu przywłaszczenia; XXVIII) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, jako członek bandy dywersyjno–terrorystycznej, a od maja 1946 roku jako dowódca specjalnej grupy likwidacyjnej „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, przechowywał, bez zezwolenia, dużą ilość broni palnej, granatów, min i amunicji; XXIX) W okresie od sierpnia 1947 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, na terenie Polski, używał za autentyczne podrobione dokumenty na zmyślone nazwisko Szumski Andrzej. Czyny te stanowią przestępstwa przewidziane w artykułach: punkt XXIV) artykuł 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27); punkt XXV) artykuł 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192) w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XXVI) artykuł 225 § 1 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XXVII) artykuł 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XXVIII) artykuł 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192); XXIX) artykuł 191 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571). 5) Tudruja Edmunda, syna Pawła i Teofili, urodzonego 22 października 1923 roku w Stasinie, powiat Lublin, Polaka, wyznania rzymsko–katolickiego, wykształcenie mała matura, bez zawodu i bez pracy, w wojsku nie służącego, kawalera, bez majątku, ze słów nie karanego, bez stałego miejsca zamieszkania, o to, że: XXX) Tudruj Edmund, w okresie od maja 1946 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, na terenie Polski, działając w zamiarze usunięcia przemocą Rządu Tymczasowego, Rządu Jedności Narodowej, a następnie Sejmu Ustawodawczego i Rządu Rzeczypospolitej Polskiej, zagarnięcia ich władzy i zmiany ustroju Państwa Polskiego, brał udział w nielegalnym związku „Wolność i Niezawisłość” („WiN”), gdzie występując pod pseudonimami „Grabowski” i „Mundek” był członkiem bandy dywersyjno–terrorystycznej „Wolność i Niezawisłości” pod dowództwem Łukasika ps. „Ryś”, na terenie województwa lubelskiego, a od jesieni 1946 roku pełnił funkcję dowódcy bandy „Szatana”, kierował działalnością terrorystyczną podległej mu bandy, wraz z którą osobiście brał czynny udział w szeregu zbrojnych akcjach dywersyjno–terrorystycznych, zawierających się w morderstwach żołnierzy Wojska Polskiego, sprzymierzonej Armii Radzieckiej, funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, Milicji Obywatelskiej oraz w napadach na urzędy i instytucje państwowe, samorządowe i społeczne, utrzymywał łączność organizacyjną z członkami „Wolności i Niezawisłości”, w szczególności z Łukasikiem ps. „Ryś”, Dekutowskim ps. „Zapora”, Nowickim ps. „Stefan”, „Jadzinkiem”, „Borem” i innymi. XXXI) W okresie od maja 1946 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako członek bandy dywersyjno–terrorystycznej, a od jesieni 1946 roku jako dowódca bandy dywersyjno–terrorystycznej „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, dokonał szeregu gwałtownych zamachów, z bronią w ręku, na jednostki Wojska Polskiego i sprzymierzonej Armii Radzieckiej, Urzędy Bezpieczeństwa Publicznego, posterunki Milicji Obywatelskiej i Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, urzędy administracji państwowej, samorządowej i społecznej, funkcjonariuszy wyżej wymienionych urzędów i partii politycznych, rabując przy tym mienie państwowe. XXXII) W okresie od maja 1946 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako członek bandy dywersyjno–terrorystycznej, a od jesieni 1946 roku jako dowódca bandy dywersyjno–terrorystycznej „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, wraz z podległą mu bandą, mordował obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. XXXIII) W okresie od maja 1946 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako członek bandy dywersyjno–terrorystycznej, a od jesieni 1946 roku jako dowódca bandy dywersyjno–terrorystycznej „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, zabierał, przy użyciu przemocy, mienie, w celu przywłaszczenia. XXXIV) W okresie od maja 1946 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako członek bandy dywersyjno–terrorystycznej, a od jesieni 1946 roku jako dowódca bandy dywersyjno–terrorystycznej „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, przechowywał, bez zezwolenia, dużą ilość broni palnej, granatów i amunicji. XXXV) W okresie od maja 1947 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, na terenie Polski, używał za autentyczne podrobione dokumenty na zmyślone nazwisko Grabowski Edmund. Czyny te stanowią przestępstwa przewidziane w artykułach: punkt XXX) artykuł 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27); punkt XXXI) artykuł 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192) w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XXXII) artykuł 225 § 1 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XXXIII) artykuł 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XXXIV) artykuł 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192); punkt XXXV) artykuł 191 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571). 6) Miatkowskiego Jerzego, syna Józefa i Janiny, urodzonego 8 czerwca 1923 roku w Jabłonnie pod Warszawą, Polaka, wyznania rzymsko–katolickiego, wykształcenie cztery klasy gimnazjum, bez zawodu i bez zajęcia, kawalera, w wojsku nie służącego, bez majątku, ze słów nie karanego, zamieszkałego w Warszawie, ulica Mokotowska 45 mieszkania 3, o to, że: XXXVI) Miatkowski Jerzy, w okresie od stycznia 1946 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, na terenie Polski, działając w zamiarze usunięcia przemocą Krajowej Rady Narodowej, Rządu Jedności Narodowej, a następnie Sejmu Ustawodawczego i Rządu Rzeczypospolitej Polskiej, zagarnięcia ich władzy i zmiany ustroju Państwa Polskiego, brał udział w nielegalnym związku „Wolność i Niezawisłość” („WiN”), gdzie występując pod pseudonimem „Zawada”, był członkiem bandy dywersyjno–terrorystycznej pod dowództwem Dekutowskiego ps. „Zapora” na terenie województwa lubelskiego, a od czerwca 1946 roku pełnił funkcję adiutanta tegoż Dekutowskiego ps. „Zapora”, przy czym osobiście, wraz ze swoim dowódcą, brał udział w szeregu zbrojnych napadach dywersyjno–terrorystycznych, zawierających się w morderstwach żołnierzy Wojska Polskiego, sprzymierzonej Armii Radzieckiej, funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, Milicji Obywatelskiej oraz w napadach na urzędy i instytucje państwowe, samorządowe i społeczne, utrzymywał łączność organizacyjną z członkami „Wolności i Niezawisłości”, w szczególności z Dekutowskim ps. „Zapora”, Nowickim ps. „Stefan”, Łukasikiem ps. „Ryś”, Pelakiem ps. „Junak” i innymi. XXXVII) W okresie od stycznia 1946 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako członek bandy dywersyjno–terrorystycznej na terenie województwa lubelskiego i innych województw, dokonał szeregu gwałtownych zamachów, z bronią w ręku, na jednostki Wojska Polskiego i sprzymierzonej Armii Radzieckiej, Urzędy Bezpieczeństwa Publicznego, posterunki Milicji Obywatelskiej i Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej, urzędy administracji państwowej, samorządowej i społecznej, funkcjonariuszy wyżej wymienionych urzędów i partii politycznych, rabując przy tym mienie państwowe. XXXVIII) W okresie od stycznia 1946 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako członek bandy dywersyjno–terrorystycznej „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego i innych województw, zabierał, przy użyciu przemocy, mienie, w celu przywłaszczenia. XXXIX) W okresie od stycznia 1946 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako członek dywersyjno–terrorystycznej bandy „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, przechowywał, bez zezwolenia, broń palną i amunicję. Czyny te stanowią przestępstwa przewidziane w artykułach: punkt XXXVI) artykuł 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27); punkt XXXVII) artykuł 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192) w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XXXVIII) artykuł 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XXXIX) artykuł 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192). 7) Wasilewskiego Arkadiusza, syna Stanisława i Heleny, urodzonego 4 stycznia 1925 roku w osadzie Sterdyń, powiat Sokołów Podlaski, Polaka, wyznania rzymsko–katolickiego, wykształcenie jedna klasa gimnazjum, z zawodu elektromontera, bez zajęcia, kawalera, dezertera z jednostki Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego w 1945 roku, bez majątku, ze słów sądownie nie karanego, bez stałego miejsca zamieszkania, o to, że: XXXX) Wasilewski Arkadiusz, w okresie od maja 1945 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, na terenie Polski, działając w zamiarze usunięcia przemocą Krajowej Rady Narodowej, Rządu Jedności Narodowej, a następnie Sejmu Ustawodawczego i Rządu Rzeczypospolitej Polskiej, zagarnięcia ich władzy i zmiany ustroju Państwa Polskiego, po zdezerterowaniu z Centrum Wyszkolenia Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Andrzejowicach koło Łodzi (numer poczty polowej 21640–A), brał udział w nielegalnych związkach „Armia Krajowa” („A.K.”) i „Wolność i Niezawisłość” („WiN”), gdzie występując pod pseudonimem „Biały”, był członkiem dywersyjno–terrorystycznej bandy „Wolności i Niezawisłości” pod dowództwem Dekutowskiego ps. „Zapora” na terenie województwa lubelskiego, brał czynny udział w szeregu zbrojnych napadach dywersyjno–terrorystycznych, zawierających się w zabójstwach żołnierzy Wojska Polskiego, Armii Radzieckiej, funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, Milicji Obywatelskiej oraz w napadach na urzędy i instytucje państwowe, samorządowe i społeczne, utrzymywał łączność organizacyjną z członkami „Wolności i Niezawisłości”, w szczególności z Dekutowskim ps. „Zapora”, Nowickim ps. „Stefan”, „Renkiem”, „Jadzinkiem” i innymi. XXXXI) W maju 1945 roku, w celu trwałego uchylenia się od obowiązku służby wojskowej, wspólnie z innymi opuścił jednostkę wojskową, tj. Centrum Wyszkolenia Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Andrzejowicach koło Łodzi, numer poczty polowej 21640–A, i wstąpił do bandy „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, pod dowództwem Dekutowskiego ps. „Zapora”, gdzie dopuszczał się napadów rabunkowych i grabieży. XXXXII) W okresie od maja 1945 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, jako członek bandy dywersyjno–terrorystycznej na terenie województwa lubelskiego i innych województw, dokonał szeregu gwałtownych zamachów, z bronią w ręku, na jednostki Wojska Polskiego i sprzymierzonej Armii Radzieckiej, Urzędy Bezpieczeństwa Publicznego, posterunki Milicji Obywatelskiej, urzędy administracji państwowej, samorządowej i społecznej, funkcjonariuszy wyżej wymienionych urzędów i partii politycznych, rabując przy tym mienie państwowe. XXXXIII) W okresie od maja 1945 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, jako członek bandy dywersyjno–terrorystycznej „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, przechowywał, bez zezwolenia, broń palną i amunicję. XXXXIV) W okresie od maja 1945 roku do dnia zatrzymania go, tj. 15 września 1947 roku, na terenie Polski, używał za autentyczne podrobione dokumenty na zmyślone nazwisko Krysiak Tadeusz. Czyny te stanowią przestępstwa przewidziane w artykułach: punkt XXXX) artykuł 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27); punkt XXXXI) artykuł 118 § 1, 2 i 3 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27) w związku z artykułem 115 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego; punkt XXXXII) artykuł 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192) w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XXXXIII) artykuł 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192); punkt XXXXIV) artykuł 191 Kodeksu Karnego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571). 8) Pelaka Tadeusza, syna Władysława i Agaty, urodzonego 1 października 1922 roku we wsi Wilkołaz, powiat Janów Lubelski, Polaka, wyznania rzymsko–katolickiego, wykształcenie siedem klas szkoły powszechnej, rolnika, kawalera, w wojsku nie służącego, posiadającego 9 hektarów ziemi, ze słów nie karanego, zamieszkałego na kolonii Halinówka, powiat Puławy, województwo lubelskie, o to, że: XXXXV) Pelak Tadeusz, w okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, na terenie Polski, działając w zamiarze usunięcia przemocą Krajowej Rady Narodowej, Rządu Tymczasowego, Rządu Jedności Narodowej, a następnie Sejmu Ustawodawczego i Rządu Rzeczypospolitej Polskiej, zagarnięcia ich władzy i zmiany ustroju Państwa Polskiego, brał udział w nielegalnych związkach „Armii Krajowej” („A.K.”) i „Wolność i Niezawisłość” („WiN”), gdzie występując pod pseudonimem „Junak”, był czynnym członkiem dywersyjno–terrorystycznej bandy „Wolności i Niezawisłości” pod dowództwem Dekutowskiego ps. „Zapora”, i pełnił funkcję skrzynki kontaktowej na terenie wioski Halinówka, powiat Puławy, przy czym zbierał wiadomości informujące o ruchach jednostek Wojska Polskiego, grup operacyjnych Urzędu Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej, które to wiadomości, drogą osobistych meldunków, przekazywał dowódcom band dywersyjnych, utrzymywał łączność organizacyjną z członkami „Wolności i Niezawisłości”, w szczególności z Dekutowskim ps. „Zapora”, Nowickim ps. „Stefan”, „Duchem” i innymi. XXXXVI) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako członek bandy dywersyjno–terrorystycznej „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, dopuszczał się gwałtownych zamachów, z bronią w ręku, na jednostki Wojska Polskiego, grupy operacyjne Urzędu Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej, mordując poszczególnych żołnierzy tych jednostek, rabując przy tym mienie państwowe. XXXXVII) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, będąc obowiązany do służby wojskowej, obowiązku tego nie dokonał i do Wojska Polskiego się nie zgłosił. XXXXVIII) W okresie od lipca 1944 roku do dnia zatrzymania go, tj. 16 września 1947 roku, jako członek dywersyjno–terrorystycznej bandy „Wolności i Niezawisłości” na terenie województwa lubelskiego, przechowywał, bez zezwolenia, broń palną i amunicję. Czyny te stanowią przestępstwa przewidziane w artykułach: punkt XXXXV) artykuł 86 § 1 i 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 23 września 1944 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 6, pozycja 27); punkt XXXXVI) artykuł 1 § 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192) w zbiegu z artykułem 259 Kodeksu Karnego; punkt XXXXVII) artykuł 117 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego w związku z artykułem 118 § 1, 2 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z dnia 11 lipca 1932 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 60, pozycja 571); punkt XXXXVIII) artykuł 4 § 1 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 roku (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Numer 30, pozycja 192). Akt oskarżenia sporządzono dnia 8 lipca 1948 roku. Oficer śledczy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, (–) Chimczak Eugeniusz, porucznik. Wykaz osób podlegających na rozprawę sadową: I) Oskarżeni: 1) Nowicki Władysław (Warszawa – areszt Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego), 2) Dekutowski Hieronim (Warszawa – areszt Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego), 3) Łukasik Stanisław (Warszawa – areszt Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego), 4) Groński Roman (Warszawa – areszt Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego), 5) Tudruj Edmund (Warszawa – areszt Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego), 6) Miatkowski Jerzy (Warszawa – areszt Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego), 7) Wasilewski Arkadiusz (Warszawa – areszt Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego), 8) Pelak Tadeusz (Warszawa – areszt Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego). II) Dowody rzeczowe: tom II, karty 336 i 337. III) Dowody osobiste: oskarżonego Nowickiego (tom II, karta 335), oskarżonego Miatkowskiego (tom II, karta 335), oskarżonego Pelaka (tom II, karta 336), oskarżonego Wasilewskiego (tom II, karta 336). Zaświadczenie. 1) Przestępstwa dokonano w okresie od 22 lipca 1944 roku do dnia 16 września 1947 roku. 2) Śledztwo wszczęto dnia 19 września 1947 roku (tom I, karta 59). 3) Śledztwo zakończono dnia 1 czerwca 1948 roku (tom II, karta 358). Oficer śledczy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, (–) Chimczak Eugeniusz, porucznik. „Zgadzam się”. Kierownik Sekcji Trzeciej Wydziału Drugiego Departamentu Śledczego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, (–) Szymański, major. Wykonano w pięciu egzemplarzach. (D.T.).
